Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη

Θέλω, θέλω, θέλω.Μια ζωή όλο θέλω.Να αγοράσω καινούρια ρούχαπου να είναι στη μόδατην ανάλογη τσάντα  και σπίτι με βεράντα.Κυλάει η ζωήκι εγώ ακόμη θέλω.Να αλλάξω το σαλόνιγιατί αυτό το έχω χρόνιααλλά και την τραπεζαρίαδε θα την έχω αιώνια.Κυλάει η ζωήτα χρόνια περνούνκαι τα θέλω δεν αδρανούνσυνεχίζονται κανονικάγιατί πρέπει σαν καταναλωτικό οννα πάρω κι αυτό κι εκείνο το προϊόν.Μα ήρθε πλέον η στιγμήκαι το μόνο που θέλω είναι η ζωήαυτή που άφησα να περάσειχωρίς να την έχω χορτάσει.Θέλω να ανοίξω τα μάτια στο φωςλες και ήμουν μέχρι τώρα τυφλός.Να ρωτήσω την ψυχή μουτι στερήθηκε στο διάβα της,να αλλάξω το κάρμα της,να ξεκλειδώσω  ότι είχα κλειστό στο παρελθόνκαι να ζήσω το παρόν.Τάνια Στεφάνου-ΤσαβδάρηΑλεξανδρούπολη

Μην εγκαταλείπεις  τα όνειρά σου.Πάλεψε να τα κάνεις όλα δικά σου.Κι αν πάλι δεν τα πραγματοποιήσειςάλλα μονοπάτια να αναζητήσεις.Μη σε τρώνε οι πόνοι και οι έγνοιες.Κάπου ανθίζουν και για σένα γαρδένιες.Αρκεί να έχεις δύναμη και αντοχή,πίστη, γνώση και υπομονή.Εχεις μεγάλη πορεία μέχρι τη δύση.Η ζωή θα σου δώσει διέξοδο και λύση.Και εσύ θα βλασταίνεις, θα καρπίζειςκαι σα νέα άνοιξη θα ξαναρχίζεις.Τη δίψα σου θα σβήνει δροσερό νερό,το σώμα σου θα χορεύει τρελό χορόκαι όταν τα μονοπάτια όλα διαβείςμε αναμνήσεις  θα αναπολείς.Η παραίτηση και εγκατάλειψη φέρνει παγωνιάκαι ματώνει βαθιά την καρδιά.Αγωνίζεσαι μέχρι τελευταία στιγμήγιατί ένας αγώνας είναι η ζωή. Τάνια  Στεφάνου-Τσαβδάρη Αλεξανδρούπολη

Περιπλανηθήκαμε.Σημάδια σκοτεινά μας βρήκανε.Περιμέναμε το αύριο  για καλύτερες στιγμέςκαι τώρα που ήρθεδεν μπορούμε να το ανεχτούμε.Ταπεινά και γαλήνιαόργανα πειθήνιαβαδίζουμε  στο δρόμομε φορτίο βαρύ στον ώμο.Μας άδειασαν από αισθήματα.Μας πέταξαν στα κύματακαι μας είπαν κολυμπήστεκαι για τη ζωή σας αποφασίστε.Η γιορτή και η Κυριακήέγιναν καθημερινήκαι κανένας δεν τη ζειγιατί λέει κίνδυνος καραδοκεί.Όλες οι μέρες μονότονες  και ίδιες να περνούνχωρίς τις ώρες τις φανταστικέςμε τις παρέες  τις δυνατές.Μας έχουν παγώσειτο κρύο μέσα μας έχει ριζώσεικαι οι ψυχές πώς να σωθούνκι από το αδιέξοδο να βγουν.Φτάνει πια  η ανθρωπότητα βουλιάζεικαι το δάκρυαπό τα μάτια στάζει.Χαιρετάμε τους συντρόφουςπου έχουν στους ώμους ίδιους φόρτουςκαι ευχόμαστε του χρόνουνα είναι όλα εκτός πόνου.Μια ελπίδα μένει μόνοο ήλιος να βγει νικητήςόλα να τα κατατροπώσεικαι τον καθένα μας να σώσει.Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη Αλεξανδρούπολη

Λάθος δρόμο κίνησες να πας.Μικρή λάθος αγαπάς.Μην τα μπερδεύεις.Δεν είναι το πάθος αγάπη.Είναι κερί που θα σβήσει.Είναι άνθος που θα μαραθεί.Η αγάπη είναι αποδείξεις.Είναι η φροντίδα σου  όταν έχεις ανάγκη.Είναι η εμπιστοσύνηνα πεις τα μυστικά σου.Η τρυφερότητα και συμπαράσταση.Τα λόγια του τα γλυκά,τα ενθαρρυντικάπου συνοδεύονται από πράξεις.Η ομπρέλα στη βροχή.Η συντροφικότητα στη μοναξιά.Η εικόνα του να μη φεύγει από το μυαλό σου στιγμή.Είναι... Είναι... Είναι...Είναι πολλά που κάνουντη ζωή σου όμορφη.Να θέλεις να ξυπνάς το πρωίνα αντικρίζεις τον ήλιο.Είσαι μικρή και δεν ξέρεις.Πρόσεχε μην πληγωθείς.Μην πέσεις σε άστατο καιρόμε μπόρες και καταχνιέςκαι τότε θα καταλάβεις.Τότε, όταν δακρύσεις, θα μάθεις.Μια πορεία θα έχει γραφτεί μέσα σουπου θα σε ωριμάσει  και τότε θα με νιώσεις.Κράτα καλά όπως και να 'χει.Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη Αλεξανδρούπολη

Λόγια που δεν τόλμησαν να βγουν.Λόγια που πνίγηκαν.Λόγια που μείνανε  σιωπηλά.Γιατί:Έπρεπε να ειπωθούν.Έπρεπε να ακουστούν.Να βγάζανε φτερά.Να φτάνανε μακριά.Να δάκρυζαν ματάκια.Να λύγιζαν καρδιές.Λόγια  αγάπης που δεν ειπώθηκαν ποτέ.Κλείστηκαν βαθιά.Τα χείλη σφράγισαν.Γιατί:Η καρδιά έφτασε παντού.Τα λόγια όχι.Ο νους σκέφτεται.Κλείστηκε σε φυλακή.Δεν αφέθηκε, δεν εκφράστηκε.Η καρδιά πέταξε και πετά.Δε γνωρίζει σύνορα.Δε γνωρίζει όρια.Είναι για πάνταγεμάτη, ανθηρή, καρπερή,μοναδική, περήφανη.Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη

Ο εαυτός σουο καλλίτερος φίλος,σύμμαχος και αδελφός.Ο εαυτός σουο χειρότερος εχθρός,κόλακας και πειρασμός.Ο εαυτός σουο μεγαλύτερος κριτής,κατήγορος και δικαστής.Ο εαυτός σουο πρώτος ρήτορας,φιλόσοφος  και μελετητής.Όλα αυτά και τόσα άλλαείναι το εγώ σου,αποτελούν το είναι σου,είσαι ΕΣΥ.Αγάπα  λοιπόν τον εαυτό σου.Δε θα τον αγαπήσει  κανένας  όπως εσύ.Αν αρχίσεις  να τον αγαπάςθα τα βρίσκεις μαζί του.Θα βρεις την ισορροπία  που χρειάζεσαι.Θα νιώθεις καλλίτερα. Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη

Το ταξίδι της ζωής της με αποσκευές τα όνειρά της ξεκίνησε η Μαρία απ΄την επαρχία στης μεγαλούπολης την κοινωνία. Δεν ήξερε απολύτως κανένα μα σιγά-σιγά έγινε ένα με μια παρέα νεαρών παιδιών που ήτανε πολλών εθνών. Αχ! Μαρία, πού περπατάς Ποια σοκάκια τριγυρνάς δεν το ξέρεις ότι οι δρόμοι...

Οδοιπόροι στο δρόμο της ζωής οπλισμένοι με ασπίδα υπομονής ανεβαίνουμε μονοπάτια, ανηφόρες περνάμε σοκάκια, κατηφόρες. Συνεχίζουμε τον αγώνα της επιβίωσης πορευόμενοι άλλοτε προς τη σταύρωση κι άλλοτε προς την ανάσταση αντιμετωπίζοντας κάθε κατάσταση. Οι πίκρες του χειμώνα φαίνονται να κρατούν αιώνα. Οι χαρές του καλοκαιριού γελούν σαν τον ήλιο του...

Ήρθε ο άνεμος και σκόρπισε όσα ήταν χαλαρά δεμένα μια και βρήκε στο διάβα του αέρινα, ανάλαφρα αισθήματα. Ήρθε και η φωτιά και έκαψε τη λεπτή κλωστή που έδενε και ένωνε όλα αυτά τα χρόνια. Κι έπειτα ήρθε η βροχή και ξέπλυνε αναμνήσεις και ενοχές ότι απέμεινε από μια...

Γερνάω μόνη είναι της μεγάλης ντίβας το παράπονο. Το λαμπρό παρελθόν δε με γλιτώνει από της μοναξιάς το ρεύμα το άπονο. ΄Ερωτες γέμισαν πολλοί στης ζωής της την πορεία μα δεν της άγγιξαν την ψυχή και δεν έγραψαν ιστορία. Κάποτε σείστηκε η πλατεία από τα χειροκροτήματα μα τώρα ζει...