Ή πολιτικο-κομματικό άθυρμα (παιχνίδι) – «Αποδώστε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι»
Πολλές συζητήσεις, αλλά και βιβλία γράφηκαν σχετικά με τον προβληματισμό, αν μπορούν να ασκούν αλληλοεπίδραση, η πολιτική με την θρησκεία.
Πάντοτε υπήρχαν σοβαροί προβληματισμοί, σε φιλοσοφικό, κοινωνιολογικό και θρησκευτικό επίπεδο, με σωρεία επιχειρημάτων κατά πόσο η πολιτική εξουσία μπορεί να συνδυαστεί και με την θρησκευτική.
Ο Τζων Λoκ, φιλοσοφώντας καθορίζει ότι είναι αυτονόητο στην κοινωνική ζωή να υπάρχει και μία καθιερωμένη ανοχή και ελευθερία, ως αυτόνομες αξίες.
Η θρησκεία έχει τους δικούς της κανόνες ζωής και συμπεριφοράς, είναι πολύ αυστηρή και χωρίς εκπτώσεις ή… παρεκτροπές και η επίσημη εκκλησία ως φορέας της, δρα μέσα στο πολυαίωνιο καθορισθέν πλαίσιο.
Η θρησκεία, ως πάγια αρχή έχει τον δικό της τρόπο ζωής, που ξεχωρίζει και διαφοροποιείται από αυτό της πολιτικής εξουσίας και δεν καταφεύγει σε πρακτικές πολιτικής η ίδια, όσο και αν αντιδρά ενίοτε σε κρατικές δράσεις.
Πάντοτε η θρησκεία ξεχώριζε, αλλά και συμπορευόταν με το κράτος στην ελληνική πραγματικότητα, ως ενιαίο εθνικό σύνολο, με τις όποιες διαφωνίες και διαφοροποιήσεις… που σε αρκετές περιπτώσεις δημιούργησαν εντάσεις …αλλά και αμοιβαίες υποχωρήσεις και …υπαναχωρήσεις, που για τους σκληροπυρηνικούς και από τις δύο πλευρές, αποτελούσε το έναυσμα του μονομερούς πολέμου.
Η θρησκεία και η πολιτική, η ορθόδοξη θρησκεία, σύμφωνα με τον ΚΙΤΡΟΜΗΛΙΔΗ Πασχάλη και η νεωτερικότητα, είναι ασύμβατα πράγματα μεταξύ τους.
Αναφέρει ότι, είναι ισχυρή η πεποίθηση του, ότι η ορθοδοξία, ως αυθεντική έκφραση και διερμηνευτής της χριστιανικής διδασκαλίας, των οικουμενικών ηθικών αξιών της ισότητας και της δικαιοσύνης, βρίσκεται πιό κοντά στο διαφωτισμό και τα πανανθρώπινα δικαιώματα, παρά στον εθνικισμό και τις δικές του μοναδικότητες και αποκλειστικότητες.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή, μετά την δημιουργία του ελληνικού κράτους, είδαμε την πολιτική να εκμεταλλεύεται το θρησκευτικό συναίσθημα και να αξιοποιεί τη θεσμική παρουσία της εκκλησίας.
Η κοσμική εξουσία, για να επιβάλλει την κυριαρχία της, κατέφυγε σε στρατηγικές θρησκείας και πολλές φορές χρησιμοποιήθηκαν θρησκευτικοί οργανισμοί, ώστε να συμμετέχουν στο παιχνίδι της .
Με τον τρόπο αυτό αντλούσαν δύναμη, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της εμφανώς, αλλά και υπογείως.
Συγκροτήθηκαν συμμαχίες, μέσα από τις εξουσίες, που δρούσαν και είχαν όφελος και οι δύο πλευρές, σε μία κοινότητα συμφερόντων, με ενωμένη δύναμη έναντι ενός κοινού εχθρού.
Αυτό είχε ως επακόλουθο την σιωπηρή σύγκρουση για τον έλεγχο, σε πάρα πολλές περιπτώσεις
Στην λειτουργία της θρησκεία, εκτός της επίσημης εκκλησίας, οι οργανώσεις της που είναι σε πληθώρα παρουσίας και οργανωμένες σε συνεκτικές ομάδες, εκφράζουν και χρησιμοποιούν την όποια δύναμη και ως εργαλείο, για μία ομοιογενή κοινή πολιτική διαφοροποιημένη ταυτότητα.
Πολλοί μελετητές των πολιτικών πραγμάτων στην χώρα μας, διατύπωσαν την άποψη, ότι το εκλογικό αποτέλεσμα είναι μεταβλητή, που καθορίζεται πάντοτε από το πραγματικό ή συμβολικό βάρος των οργανώσεων αυτών στα τοπικά δίκτυα, με την όποια πνευματική επιρροή.
Η επιρροή αυτή, δυστυχώς μεταφέρεται και ως ιδιαίτερη πολιτική επιρροή, που κατευθύνεται ως εκλογική προτίμηση στους ημετέρους, που είναι συμπαθούντες ή ανήκουν στην ομάδα αυτή.
Δυστυχώς, η διείσδυση αυτή γίνεται εργαλείο κομματικής χρήσης.
Βλέπουμε πολλούς πολιτικούς, που καμμία σχέση δεν είχαν ή έχουν με την θρησκευτική ζωή και την ορθόδοξη πίστη και εν πολλοίς ήταν πολέμιοι και δεδηλωμένοι άθεοι.
Για το θεαθήναι και την προβολή, συμμετείχαν σε μεγάλες γιορτές της ορθοδοξίας, καμαρώνοντας για την… πίστη τους… που ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ, ως δηλωμένοι άθεοι.
Με άρμα την θρησκευτικότητα τους, στήθηκαν ως εξαπτέρυγα δίπλα σε χρυσοφορεμένους Μητροπολίτες ως λαμπαδηφόροι, προκαλώντας.
Προσκυνούσαν τα άγια, με την… έμπρακτη επί τόπια άφεση αμαρτιών χωρίς εξομολόγηση και ανάλογα επιτίμια.
Επιαναν στα χέρια τους το… “Άγιο πνεύμα”, το εμφανιζόμενο ως περιστερά και αυτομάτως αποδιδόταν οι ίδιοι ως λευκές περιστερές… της πίστης.
Ενίοτε, ρασοφόροι ξέφευγαν από τον χαρακτήρα και το σκοπό της εκκλησίας και γινόταν αργυραμοιβοί της πίστης και μείκτες πολιτικών με θρησκευτικές ιδέες.
Οι θρησκευτικές κοινότητες, από κλειστές ομάδες, άρχισαν να διεκδικούν δυναμικό ρόλο διαμόρφωσης πολιτικής, χωρίς εν τούτοις να προσφέρουν σοβαρές υπηρεσίες στην ενδυνάμωση του θρησκευτικού συναισθήματος, έστω και μετριοπαθούς, ενισχύοντας την θρησκευτική διαλλακτικότητα και την αυτοσυγκράτηση , ώστε να οδηγηθούμε σε ανώτερες σφαίρες.
Αν αυτές οι ομάδες, επιδιώκουν να επιβάλουν την παρουσία τους και ως πολιτικές οντότητες , αυτό αποτελεί κατάργηση και διάλυση των παραδοσιακών συνόρων και δραστηριοτήτων τους, από την πνευματικότητα.
Οδηγούνται σε μία πολιτική πραγματικότητα, όπου οι αντιπαλότητες, οι ανταγωνισμοί, οι αντεγκλήσεις και… η “ανηθικότητα” της καθημερινής πολιτικής δράσης, επιβάλλουν άλλες συμπεριφορές για επιβίωση, που δεν είναι συμβατές με τα διδάγματα ζωής του Ευαγγελίου και την χριστιανική ζωή.
Πολλές φορές στην χριστιανική ορθόδοξη πίστη και πρακτική, νεόκοποι …νεωτεριστές, με νεωτερικό λόγο εμφάνισαν, κεντρική θεματική και προβληματισμό, για την θέση της θρησκείας στο σύγχρονο κοινωνικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι.
Πολλοί εκφεύγοντας από τις πολυαιώνιες παραδόσεις, επεδίωκαν, να εμφανίσουν μια δυναμική κοινωνική πολιτική πορεία στο σύγχρονο κόσμο, με εκλογίκευση και εκκοσμίκευσει της θρησκείας και ένταξη της στην πολιτική δράση.
Αυτό το θεωρούσαν μια αναπόδραστη διαδικασία σωτηρίας διά μέσου της πολιτικής.
Οσοι παρακολουθούν την οικονομική κρίση γενικά στην Ευρώπη, διαπιστώνουν ότι η θεωρεία της πολιτικής παρουσίας έχει υποβαθμιστεί και η κοινωνική επιρροή ως πολιτική παρουσία της θρησκείας είναι σε χαμηλά επίπεδα.
Κατά την γνώμη μου, η θρησκεία δεν πρέπει και δεν μπορεί να αποτελέσει το κεντρικό βάθρο του πολιτικού συστήματος και εκ των πραγμάτων θα υποδουλωθεί στην πολιτική δράση.
Γίνονται πολλές προσπάθειες από τέτοιους φορείς και στην πατρίδα μας, για μια νέα κοινωνική και πολιτική παρουσία και δράση με θρησκευτικά κελεύσματα.
Στην πατρίδα μας, πάντοτε το πολιτικό και θρησκευτικό υπόβαθρο είχε διακριτούς ρόλους, άσχετα από αλληλοεπιδράσεις, συμπορεύσεις και αντιδικίες.
Η πολιτική εξουσία, αναγνωρίζει την επικρατούσα θρησκεία και έδωσε πολλά προνόμια στην εκκλησία, χωρίς εκκοσμίκευση, που πολλές φορές η ελληνική κοινωνία δεν το δέχεται και θέλει η εκκλησία ως Θεανθρώπινος οργανισμός να απέχει από κοσμικές δράσεις.
Αλλοίμονο αν πολιτικοποιηθεί η ορθοδοξία ως χρήση και πολιτική λειτουργία, γιατί τότε ιδιωτικοποιείται, εκκοσμικεύεται.
Αλλοίμονο αν εργαλειοποιηθεί η ορθοδοξία, με εγκόσμιες αντιλήψεις και ανθρώπινα προτάγματα, τότε αυτόματα οδηγούμαστε στην ρήξη πέραν των αποστολικών επιταγών.
Η στροφή αυτή θα οδηγήσει σε θρησκευτικές ρήξεις και αιρέσεις, με προτεσταντικό πρόσημο και… ευσεβιστική λειτουργία.
Η θρησκεία δεν ξεφεύγει από τον λόγο του Θεού και τα δόγματα της, δεν κομματικοποιείται ούτε τιμαριοποιείται, γιατί τότε βρίσκεται σε κρίση και… ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ, ΜΕ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΟΙΚΕΙΟΠΟΙΗΣΗΣ.
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΜΕ ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΤΟΤΕ ΑΥΤΟΜΑΤΑ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝ ΜΕ ΕΠΙΦΑΣΗ …ΠΙΣΤΗΣ
Στην Ελλάδα, το θρησκευτικό συναίσθημα είναι εκτεταμένο έστω και σε χαλαρή μορφή, όμως ΔΕΝ μπορεί να γίνει χειραγωγήσιμο από εξωεκκλησιαστικούς παράγοντες… ακόμη ακόμη και από ην εκκλησία.
Η εκκλησία έχει τον ρόλο της, οι θρησκευόμενοι την κοινωνική τους παρουσία και την λατρευτική ζωή, όμως δεν επιτρέπεται οι φορείς τους να εκπροσωπούνται σε κοινή πολιτική δράση και κομματική συμπόρευση.
Η πολιτική έχει και ως σκοπό να χειραγωγεί τις μάζες, από την ώρα όμως που η θρησκεία θα πάρει κοσμική διάσταση, γίνεται απόλυτα χειριστική και ο χαρακτήρας της κοσμικός.
Τότε, κατά την γνώμη μου, η θρησκεία οδηγείται σε πνευματική ακινησία. και ο λόγος της γίνεται πολιτικός και δεν θα έχει οικουμενική διάσταση.
Αν διατυπώνει απόψεις με τους λαϊκούς θρησκευόμενους, τότε αποβάλλει αυτόματα την θρησκευτικότητα και το υψηλό ήθος, για υπέρβαση των γήϊνων. Η ελληνική εκκλησία, η ορθόδοξη ελληνική εκκλησία, μπορεί να έχει την κρατική νομιμοποίηση, δεν μπορεί μαζί με τους λαϊκούς του πληρώματος της, να συνδυάσει την θρησκευτική πιστη και να την προωθήσει ως πολιτική ιδεολογία.
Το διακύβευμα της εργαλειοποίησης είναι μεγάλο και επικίνδυνο, γιατί μπορεί να γίνεται ευκαιριακή εκμετάλλευση από τους φορείς αυτούς με κάποια οφέλη που κατά την γνώμη μου είναι ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ.
Κάποια στιγμή, εκ των πραγμάτων θα τεθούν στο περιθώριο με γενικό κίνδυνο να τεθεί και η θρησκεία… σε κάποιο περιθώριο.
Η θρησκεία με την κοινωνική εξαγνιστική διάσταση και πρακτική, έχει ιερή και θεϊκή υποχρέωση να οδηγήσει τους πιστούς της σε ανώτερες σφαίρες.
Γνωρίζουμε την πολιτική διάσταση της Ρωσικής εκκλησίας, σε κάθε ιστορική περίοδο και ιδίως την κομμουνιστική και μετακομμουνιστική με τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της εκάστοτε κρατικής εξουσίας με τους θρησκευτικούς της ταγούς.
Η πολιτική δημιουργεί ανυπολόγιστες εξαρτήσεις, πιέσεις, καταναγκασμούς, συμπορεύσεις, αντιδικίες κτυπήματα κάτω από την μέση… και ΑΝΗΘΙΚΕΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΕΙΣ.
Η παρουσία έστω και φωτισμένων θεολόγων και θεολογούντων, ως κομματικός μηχανισμός, με την θρησκευτική και μυστηριακή ζωή με επίκεντρο την εκκλησία, δεν προαγάγει το θρησκευτικό συναίσθημα.
Η πολιτική παρουσία αυτή δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί επ ουδενί επαναστατική, γιατί ο κύκλος δράσης της είναι εκ των πραγμάτων περιορισμένος και περίκλειστος.
Η διδασκαλία του Χριστού, δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα στις αίθουσες του κοινοβουλίου, όπου πολλές φορές διαπιστώνουμε ότι είναι ενεργές αρένες μαχών …κυνοβουλίου.
Οι πανανθρώπινες αξίες του Ευαγγελίου, η αγάπη, η ομόνοια, η συνδιαλλαγή, η αδελφοσύνη, η μετάνοια, δεν είναι για μάχες σε πολιτικές κονίστρες.
Τότε πήραμε τον ΧΡΙΣΤΟ και τον προσαρμόσαμε στο δικό μας θέλω με κοστούμι του δικού μας σωματότυπο και αυτομάτως γίναμε Χριστομάχοι.
Οι θρησκευτικές κοινότητες δεν είναι πολιτικοί φορείς, αλλά ασκούν στο εσωτερικό της την πολιτική του Θεού.
ΑΛΛΩΣ ΞΕΦΕΥΓΟΥΝ ΣΕ ΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ… ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΣΜΟ.
ΑΠΟΔΟΤΕ ΟΥΝ ΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΚΑΙΣΑΡΙ ΚΑΙ ΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΘΕΩ, είναι ο λόγος του Θεανθρώπου ως οδοδείκτης πορείας.
Δεν είναι υπόδειξη μόνο η υποχρέωση να …πληρώνουμε τους δασμούς προς το κράτος, αλλά και τους δασμούς προς τον Θεό, με τον άμεσο διαχωρισμό των αρμοδιοτήτων του κράτους… που δεν είναι και αρμοδιότητες του… Θεού.
Όποια παρερμηνεία παρουσιάστηκε και… παρουσιάζεται, προέρχεται από υποκριτές και φαρισαίους.
Ο ορθόδοξος χριστιανισμός ως κοσμοθεωρία και βιωμένος λόγος, δεν περιφρονεί την πολιτική, αλλά δεν συσχηματίζεται με αυτήν, ακολουθώντας την επιταγή του Αποστόλου Παύλου… “μη συσχηματίζεστε τω αιώνι τούτο…”.
Ο χώρος της πολιτικής είναι ο χώρος του Καίσαρος και η παρουσία της εκκλησίας και της θρησκείας ο …ΧΩΡΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Ποτέ η ορθόδοξη πρακτική , δεν μετεξελίχθηκε σε πολιτικό χριστιανισμό!!!
Οι άλλες χριστιανικές ομολογίες… και αιρέσεις, ευνόησαν την δημιουργία χριστιανικών κομμάτων, όμως η ορθοδοξία αντιστάθηκε σθεναρά στην εκκόλαψη έστω και ψηγμάτων πολιτικής θεολογίας.
ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΤΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ ΟΤΙ Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ ΜΕΙΟΝΕΚΤΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΑΛΟΥΜΕ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ… ΓΙΑ ΑΝΟΔΟ.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΕΥΣΤΡ. ΝΑΖΛΗΣ
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ ε.α.
Αντιπρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού
