Τα φτερά που μούδωσες θεά μου
για να πετάξω με το όνειρο αντάμα
πάνω από την πραγματικότητα
δεν άντεξαν στο πέταμά τους
Τα ξέσχισε τ’ αγέρα η μανία
τάκαψε του ήλιου η κατάρα
κι εγώ αναλογιέμαι στην αντάρα
πώς να γιατρέψω την πληγή
του λαβωμένου μου ονείρου
Κι εσύ ελπίδα μου αγνή
θωρείς με τώρα απ’ τη γωνιά σου
με μάτια πράσινα θολά
και την καρδιά γεμάτη αγάπη
Δημήτρης Κ. Κοσμίδης
Stuttgart