Πώς να γιατρέψω πάλι
τα σπασμένα μου φτερά
μια φορά να πετάξω ακόμα
σε μέρη μακρινά
Σε χώρες ζεστές ν’ αποδημήσω
όπου πάντα ο ήλιος θρονιάζει
στης ημέρας το βασίλειο
αφήνοντας χειμώνα και κρύο
στον άχαρο Βορρά
Τυλιγμένος στην υγρή αντάρα
της ανεπιθύμητης ξενιτιάς
αισθάνομαι να μουσκεύουν
ψυχή οστά και μύες
Μπλεγμένος σε ατέλειωτο
χορό των Ερινυών
στα ύψη στροβιλίζω της οργής
ώσπου με θόρυβο να πέσω
στης Αβύσσου το απύθμενο κενό
Δημήτρης Κ. Κοσμίδης
Herrenberg