Ο ακριτικός νομός μας, εξακολουθεί να μένει στο περιθώριο – Πρέπει να αποκατασταθούν οι Οικονομικοί, Πολιτιστικοί και Κοινωνικοί δεσμοί του τόπου μας, με Μυτιλήνη, Χίο και Σάμο
Διαβάζουμε στις εφημερίδες:
* * *
Η επιθυμία πολλών Θεσσαλονικέων αλλά και των επιχειρηματιών Λήμνου, Λέσβου, Χίου και Σάμου, που διαφημίστηκε από τον περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου, σε πρόσφατη επίσκεψή του στη βόρεια Ελλάδα, οδήγησε στην απόφαση για σύνδεση νέας ακτοπλοϊκής γραμμής.
Το Συμβούλιο Ακτοπλοϊκών Συγκοινωνιών, το οποίο συνεδρίασε υπό την προεδρία του γενικού γραμματέα Λιμένων και Λιμενικής Πολιτικής Ευάγγελου Κυριαζόπουλου, γνωμοδότησε ομόφωνα θετικά για σειρά νέων άγονων ακτοπλοϊκών γραμμών, οι οποίες από τον Νοέμβριο θα ενισχύσουν το ήδη υπάρχον δίκτυο, καθώς επίσης και για σειρά επιπλέον ακτοπλοϊκών συνδέσεων, οι οποίες από τις επόμενες ημέρες θα βελτιώσουν την επικοινωνία των νησιών.
Μεταξύ αυτών, προβλέπεται να προκηρυχθεί νέα ακτοπλοϊκή γραμμή που θα συνδέει τη Θεσσαλονίκη με τη Λήμνο, τη Μυτιλήνη, τη Χίο και το Βαθύ της Σάμου, κάτι που ίσχυε κατά το παρελθόν, αλλά σταμάτησε εδώ και χρόνια, για άγνωστους λόγους.
Αναμένεται πλέον να γίνουν γνωστά τα δρομολόγια, για να κλείσουν θέσεις οι Βορειοελλαδίτες
Το ερώτημα λοιπόν παραμένει: πότε θα αποκατασταθεί η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Αλεξανδρούπολης, με τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου;
Θυμίζουμε στους νεώτερους, ότι οι οικονομικές συναλλαγές του Έβρου, με Λήμνο, Μυτιλήνη, Χίο και Σάμο, ήσαν εξαιρετικά ανεπτυγμένες.
Στέλναμε οπωροκηπευτικά, γαλακτοκομικά προϊόντα, σιτάρια, κλπ.
Ο Έβρος που διέθετε μεγάλο ζωικό κεφάλαιο, έστελνε στη Μυτιλήνη τα δέρματα των ζώων, μαζί με βελανίδια (γεμάτος βελανιδιές ήταν ο τόπος του Ορφέα, όπως περιγράφεται στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία), για επεξεργασία στα βυρσοδεψεία του Σουρλάγκα.
Ακόμη ερχόταν στην Αλεξ/πολη, Μυτιληνιοί ελαιοπαραγωγοί, για να αγοράσουν αγουρέλαια της Μάκρης, προς πρόσμιξη, δεδομένου ότι το Μακρινό λάδι διατηρεί το άρωμά του.
Και βέβαια, οι πολιτιστικοί και κοινωνικοί δεσμοί του Έβρου με τους κατοίκους των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου είχαν εξελιχθεί και με συγγενολόγια, παντρολογήματα, κλπ.
Τέτοιες ημέρες καλοκαιριού, γινόταν χαμός στο Λιμάνι της Αλεξανδρούπολης, καθώς τα καΐκια φόρτωναν τα αμπάρια τους, με τις «μανίτσες», δηλ. τα πεπόνια του Τυχερού, για να καταναλωθούν από τους νησιώτες κυρίως της Λήμνου.
Θα μπορούσαμε να γεμίσουμε σελίδες επί σελίδων, περιγράφοντας τις παλιές εκείνες καλές εποχές, τότε που η οικονομία του Έβρου άνθιζε, τότε που τα χωριά πρόκοβαν, τότε που τα σχολεία ήταν γεμάτα από παιδιά, που κάθονταν τρία-τρία στο θρανίο για να χωρέσουν.
Δεν θέλουμε να επεκταθούμε περισσότερο.
Η ουσία είναι ότι λίγο-λίγο, σιγά-σιγά και μουλωχτά «έκτισαν γύρω-γύρω τείχη, χωρίς να αντιληφθούμε τον ήχο των κτιστών», όπως γράφει ο Κ. Καβάφης.
Και ο μεγάλος νομός μας βρέθηκε αποκομμένος, απομονωμένος, από τις δικές του αγορές, τους δικούς του ανθρώπους, των νησιών μας.
Επί του παρόντος, έγινε ένα μικρό βήμα.
Είναι τα ακτοπλοϊκά δρομολόγια που συνδέουν την Αλεξ/πολη με την Λήμνο.
Μόνο που αυτά τα δρομολόγια είναι προσωρινά.
Θα διαρκέσουν μόνο για το καλοκαίρι.
Έπειτα τι;
Όπως γινόταν τόσα χρόνια για να επισκεφθούμε εμείς οι Ιθαγενείς Εβρίτες, οι Θρακιώτες γενικά, τα νησιά του Ανατ. Αιγαίου, θα πρέπει να ταξιδέψουμε είτε στην Καβάλα, είτε στην Θεσσαλονίκη.
Η «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΡΑΚΗ» γράφει και καταγράφει την ιστορία του τόπου μας.
Το ερώτημα είναι οι σημερινοί Εβρίτες θέλουν ν’ αλλάξουν τα κακώς κείμενα;
Να πούμε πως δεν νοιάζονται;
Ή μήπως δεν κατάλαβαν ότι ο τόπος μας ζημιώνεται και μάλιστα συστηματικά;
Σ.Κ.
