Και υποχρεώνεται η Ελλάδα σε ενεχυρίαση ολόκληρης της Δημόσιας περιουσίας της, για να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις;
Με αφορμή την ενεχυρίαση της δημοσίας περιουσίας για 99 χρόνια, ο κ. Στέφανος Μάνος διερωτήθηκε -και ορθώς- αν χάσαμε κάποιον πόλεμο.
Η απάντηση φοβούμεθα πώς είναι ότι «όντως χάσαμε τον πόλεμο!». Έναν πόλεμο που κήρυξε ο κ. Τσίπρας κατά των δανειστών από την επομένη της ανόδου του στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015.
Έναν πόλεμο που ουδέποτε έπρεπε να έχει κηρυχθεί και για το οποίο δεν ευθύνονται μόνον ο Πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός Οικονομικών κ. Βαρουφάκης, αλλά και μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού.
Ο Αλέξης Τσίπρας ψηφίσθηκε από το εκλογικό σώμα με κύριο σύνθημα το «θα σκίσουμε τα μνημόνια», διανθισμένο με βαρύτατους χαρακτηρισμούς κατά της προηγουμένης Κυβερνήσεως, ότι δήθεν ενέδιδε στους δανειστές και απεδέχετο ό,τι τής ζητούσαν χωρίς καμμία διαπραγμάτευση.
Είχε δε αφήσει να εννοηθεί στον ελληνικό λαό ότι αν τον εξέλεγε Πρωθυπουργό, θα κήρυττε τον πόλεμο κατά των δανειστών και θα τους υπεχρέωνε να υποχωρήσουν ως προς τα μνημόνια και να πάρουν πίσω τα μέτρα λιτότητος. Μέχρι και την κατάργηση της τρόικα είχε είχε υποσχεθεί.
Πράγματα λοιπόν, με υπουργό Οικονομικών τον άληστου μνήμης κ. Βαρουφάκη η Κυβέρνηση Τσίπρα κήρυξε τον πόλεμο.
Παρά το γεγονός ότι κατά το κρίσιμο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015, οι Ευρωπαίοι της έδωσαν την ευκαιρία να προτείνει εκείνη μέτρα δημοσιονομικής εξυγιάνσεως και ανακάμψεως της ελληνικής οικονομίας, δεν ανταποκρίθηκε. Χαράμισε τον χρόνο με την πολιτική της «δημιουργικής ασάφειας».
Και έτσι φθάσαμε στο «παρά ένα» της πτωχεύσεως, με τους δανειστές να βάζουν πλέον το μαχαίρι στον λαιμό της ελληνικής Κυβερνήσεως.
Αλλά ακόμη και τότε υπήρχε η δυνατότητα να λήξει ο πόλεμος. Οι Ευρωπαίοι, με πρωτοβουλία του Ζαν-Κλόντ Γιούνκερ πρότειναν μία συμβιβαστική λύση, που με τα σημερινά δεδομένα θα εθεωρείτο ήπια.
Όμως η Κυβέρνηση Τσίπρα συνέχισε τον πόλεμο -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε- και προκήρυξε το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ώστε να ακούσουν οι Ευρωπαίοι το βροντερό «Όχι» του ελληνικού λαού και να υποχωρήσουν.
Και το μεν «Όχι» ήλθε, άλλα δεν οδήγησε σε καμμία υποχώρηση των δανειστών. Αντίθετα, αυτός που ανέκρουσε πρύμναν ήταν ο κ Τσίπρας.
Έτσι, τον Αύγουστο υπεγράφη το τρίτο μνημόνιο και λόγω της αρνήσεως 43 βουλευτών του Σύριζα να το υπερψηφίσουν, ο κ. Τσίπρας προσέφυγε εκ νέου στον ελληνικό λαό για να του ανανεώσει την εντολή.
Οι δε πολίτες, παρά τα όσα είχαν προηγηθεί, τον εμπιστεύθηκαν και πάλι με το ίδιο σχεδόν ποσοστό που είχε λάβει τον Ιανουάριο.
Αν και γνώριζαν που θα οδηγούσε ο πόλεμος τον οποίο είχε κηρύξει ο Πρωθυπουργός κατά των δανειστών, με την ψήφο τους επιβράβευσαν την στάση του.
Πολλώ μάλλον αφού υπέσχετο συνέχιση της «γενναίας» διαπραγματευύσεως.
Τώρα λοιπόν, αφού παρήλθε χωρίς συμφωνία άλλο ένα «εμπόλεμο» οκτάμηνο με σοβαρές απώλειες για την οικονομία, οι δανειστές υποχρέωσαν τον κ. Τσίπρα να ενεχυριάσει, εν είδει λαφύρων, σχεδόν ολόκληρη την δημόσια περιουσία για 99 χρόνια.
Όντως λοιπόν, χάσαμε τον πόλεμο.
Ζ.
