Τα κείμενα που στέλνω στην Ε.Θ. Είναι γραμμένα με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή στυλό διαρκείας και σελίδες χαρτιού αναφοράς.
Ομολογώ ότι τα ορνιθοσκαλίσματα της γραφής μου, η διάταξη των σειρών, η ευαναγνωστικότητα των λέξεων και διατυπώσεων είναι για τα μπάζα και δικαίως θα οργίζεται, (είμαι σίγουρος γι’ αυτό) η κοπελιά στην εφημερίδα που αναλαμβάνει να τα περάσει στον Η/Υ.
Εκτός από την χειρίστρια του Η/Υ, θα βλαστημάει οσονούπω και ο λεγόμενος “ριράιτερ” ακόμα-ακόμα και ο διευθυντής της Ε.Θ. που τα περνάει πρώτο χέρι ανάγνωσης, και ας μη μου το λένε κατάμουτρα.
Χρόνια τώρα αντιστέκομαι στις νέες τεχνολογίες της γραφής. Έγραφα και γράφω με μολύβι και γόμα, με μπικ και μπλάγκο, με μεταλλική πένα “χι” και μελάνι και μαρκαδοράκια τελευταία. Σε εποχές δηλαδή ευημερίας. Αλλά ποτέ δεν χρησιμοποίησα γραφομηχανή που όταν κάνεις κάποια λάθη ή θέλεις να αλλάξεις παράγραφο πρέπει να ξαναγράψεις όλο το κείμενο στην σελίδα του.
Σίγουρα θα αλλοιώσεις και το περιεχόμενο.
Τελικά αποφάσισα να δοκιμάσω τελευταία στον υπολογιστή του γιου μου. Πήγα να γίνω cyborg όπως λέει ο ηλεκτρονικός θεράπων γιος μου.
Εκεί, λοιπόν, στον κομπιούτερα, μπορείς να διορθώσεις ότι θέλεις στο κείμενο, εξίσου εύκολα όπως όταν χρησιμοποιείς μολύβι και γομολάστιχα.
Αλλά γράψιμο με τα δύο δάκτυλα, με τους δύο μέσους να ανεβοκατεβαίνουν κοιτώντας το πληκτρολόγιο, όχι την οθόνη.
Είχα πάντα την ελπίδα ότι θα κατασκευαστεί σύστημα ηλεκτρονικής πλάκας που θα γράφεις πάνω της με ηλεκτρονικό κοντύλι χωρίς σφουγγαράκι και το κείμενο θα γινόταν από μόνο του γράμματα στην οθόνη.
Όμως αυτή η θαυμαστή εφεύρεση αργεί να έρθει και έχω βαρεθεί να σηκώνω τα μάτια από το πληκτρολόγιο και να βλέπω γεμάτη λάθη την οθόνη και να αρχίζω τις μετακινήσεις πάνω κάτω για να τα διορθώσω. Χρονοβόρο, κουραστικό και άχαρο. Είμαι, λοιπόν, των παραδόσεων, άντε τουλάχιστον να μάθω έστω το τυφλό σύστημα.
Αλλά με έπιασε και το γινατζίδικο Αλεξ-πολίτικο και συνέχισα την γυμναστική, την προπόνηση θέλω να πω στην εκμάθηση του κομπιούτερα.
Ακουμπάω και τα δέκα δάκτυλα πάνω στο πληκτρολόγιο και γράφω κοιτώντας την οθόνη. Βρήκα μάλιστα και προγραμματάκι που μου το έδωσε το παιδί από το περιοδικό RAM και εξασκούμαι συνέχεια.
Κάνω προόδους.
Θα γράφω ηλεκτροκείμενα, μεγαλείου πράγματος, προχωρημένης τεχνολογίας που θα τρίβεται τα μάτια σας όλοι εκεί στην Ε.Θ. που με θεωρείται μέχρι τώρα βλάχο γραφής, στουρνάρι τεχνολογίας, τεμπεσίρι κατοχικό, και διορθωτικό επιφανειών (μπογιατζής).
Νιώθω πλέον το καινούριο και περίεργο συναίσθημα όταν ακουμπώ τα δέκα δάκτυλα πάνω στον κομπιούτερα, στο χάιδεμα των πλήκτρων με τη συνεχή επαφή τους και με την άμεση ανταπόκριση της οθόνης στην παραμικρότερη κίνηση των δακτύλων.
Νιώθω να γίνομαι ένα μ’ αυτό, όπως οι καλόγεροι στα μοναστήρια με το κομποσκοίνι τους όταν μετρούν τις χάντρες του μηρυκάζοντας τις προσευχές τους.
Γίνεται προέκταση των χωριών μου, του σώματός μου, του μυαλού μου ο υπολογιστής, αποκτώ ηλεκτρονικές διαστάσεις, ψηφιακά εξαρτήματα και μ’ αρέσει.
Παρά τα λάθη που κάνω, παρά το ότι γράφω πολύ αργά, πολύ πιο αργά παρά με τα δύο δάκτυλα ή με το κλασσικό στυλό σε χαρτί, εν τούτοις μ’ αρέσει.
Απορώ πως τόσα χρόνια δεν είχα καταλάβει τι μεγάλη ηδονή είναι να φεύγει η σκέψη σαν ηλεκτρικό ρεύμα να περνά από τα καλώδια-χέρια, από τα δάκτυλα που χαϊδεύουν τα πλήκτρα και γίνεται κείμενο στην οθόνη.
Μ’ αρέσει το χάδι αυτό που βγάζει λέξεις, δικές μου λέξεις. Το αποφάσισα, θα χαϊδεύω τα πλήκτρα του Η/Υ και θα γράφω με τυφλό σύστημα τα κομμάτια μου για την Ε.Θ.
Αυτό όμως το σημερινό, ευελπιστώ να είναι το τελευταίο γραμμένο με “μπικ”.
Το πιστεύω άραγε;
