Η περίπτωση του μαλαισιανού αεροσκάφους είναι ενδεικτική του κυνισμού με τον οποίο αντιμετωπίζονται οι εκατόμβες των νεκρών στην εποχή μας.
Διακόσια άτομα, με μια «χραπ» ενός τύπου που έχει σηκώσει «αντάρτικο», πάνε καλιά τους, χωρίς να προκάμουν να πουν «κιχ»!
Σαν να ήταν το αεροπλάνο μια «απλή παράπλευρη απώλεια», το κουρσέψανε οι «αυτονομιστές», σκύλευσαν τα σώματα των νεκρών, βούτηξαν ό,τι πολύτιμο βρήκαν, από βέρες, πορτοφόλια, κοσμήματα, γυαλιά, ρούχα και ό,τι άλλο φανταστεί κανείς, κι έπειτα φόρτωσαν τα πτώματα σε ψυγεία και τα έστειλαν «για αναγνώριση» πεσκέσι στους συγγενείς.
Το ήθος των πολεμιστών, κυρίως εκείνων που λένε ότι μάχονται για τα δίκαια, επιβάλλει τον σεβασμό στον νεκρό αντίπαλο, πολλώ δε μάλλον προς αθώα θύματα μιας διενέξεως μεταξύ τρίτων!
Το πλιάτσικο που επιχειρήθηκε είναι ενδεικτικό του πολιτισμού εκείνων που το διέπραξαν.
Το αν κρύβονται πίσω άπω τα προσωπεία «φιλορώσων», «αυτονομιστών», «ρωσόφωνων» ή αν είναι Ουκρανοί ελάχιστα αλλάζει την ωμή πραγματικότητα.
Υπόλογοι είναι, ασφαλώς, εκείνοι που κατέχουν την περιοχή, εκείνοι που βρέθηκαν πρώτοι στον χώρο της τραγωδίας.
Παράλληλα όμως με το πλιάτσικο και τη σκύλευση στην Ουκρανία, έχοουμε τη σφαγή στη Λωρίδα της Γάζας.
Από τη μια οι φανατικοί της Χαμάς κι από την άλλη οι άκαμπτοι κυβερνώντες στο
Ισραήλ κάνουν ό,τι μπορούν για να πείσουν ότι η Μέση Ανατολή δεν θα ησυχάσει ποτέ!
Μπορεί το φταίξιμο να ανήκει στον έναν ή στον άλλον. Ελάχιστη σημασία έχει όμως
όταν δολοφονούνται παιδιά!
Ο σπόρος του μίσους, που έχει καρπίσει και θερίζεται συνεχώς σ’ αυτή την εύφλεκτη λωρίδα γης, αποδεικνύεται χίλιες φορές πιο δυνατός από τη λογική.
Και στις δυο ώμος περιπτώσεις, στην κατάρριψη του αεροσκάφους και στη σφαγή της Γάζας, την παράσταση κλέβει η υποκρισία της διπλωματίας.
Στην Ουκρανία τα πτώματα των επιβατών έχουν γίνει πιόνια σε μια ματωμένη παρτίδα σκακιού μεταξύ Ρωσίας και Δύσεως.
Στη Γάζα Δύση και Άραβες παρακολουθούν δήθεν «με δέος» την επιχείρηση, αλλά στην πραγματικότητα περιμένουν «να τελειώσει τη δουλειά το Ισραήλ», για να πάρουν έπειτα τον λόγο και να«παρέμβουν κατευναστικά».
Και στις δυο περιπτώσεις αποδεικνύεται ότι η πολιτική είναι αδίστακτη και χυδαία.
Και κάτι τελευταίο, για τους τηλεφονιάδες γλώσσας:
“Σορός” είναι το φέρετρο.
Το άταφο σώμα λέγεται πτώμα!
Η ΑΚΙΣ
