Γέροντας τώρα στα στερνά, κάτι αναθυμάμαι,
οι αναμνήσεις όνειρα λες, όταν πισωγυρνάνε.
Φτώχεια υπήρχε τότε, ναι, και βάσανα μεγάλα,
οι δυσκολίες άρχιζαν απ’ της μάνας το γάλα,
μα υπήρχε πάντα λεβεντιά, υπήρχε περηφάνεια,
όμορφα ζούσαν και απλά, κι ας ζούσαν στην αφάνεια.
Σε κάθε μια αναποδιά που έστελνε η μοίρα,
τα κύματα αντίστασης, ξέσπαγαν σαν πλημμύρα.
Σαν ξόρκι σε όλα έβαζαν, στο στόμα το τραγούδι,
στου σακακιού το πέτο, στο στήθος, το λουλούδι.
Σκληρός αγώνας στην δουλειά, σχεδόν όλες τις μέρες,
χρόνος για διασκέδαση, τη νύχτα στις βεγγέρες.
Κάθε γυναίκα και πλεχτό, στο γνέσιμο η άλλη,
η μάνα σερβίρει το χαλβά, με γνήσιο σιμιγδάλι.
Χτυπούν οι χάνδρες ρυθμικά, στ’ ανδρών το κομπολόγι,
κάποιος κοιτάζει στα κλεφτά, της τσέπης τ’ ωρολόγι,
και λες σήμα πως δόθηκε, παύουν οι συζητήσεις,
για τις πατρίδες που άφησαν, και γι’ άλλες αναμνήσεις.
Κάποιος τραγούδι αρχινά, και συνοδεύουν οι άλλοι,
κάποιοι με μαύρο το μαλλί, κι άλλοι μ’ άσπρο κεφάλι.
Θαρρείς πως είχαν διδαχτεί, την αρμονία μουσικής,
το στήσιμο ορχήστρας, ήτανε ζήτημα στιγμής.
Βαθύς βγαίνει ο ήχος, στο κομπολόγι του μπαμπά,
σαν σέρνει μία κούπα, πάνω του ρυθμικά,
στις αλυσίδες ρολογιών, σέρνουν όλοι ποτήρι,
σαν βρουν την τονικότητα, αρχίζει πανηγύρι.
Γοργός αρχίζει ο χορός, στης Θράκης τα τραγούδια,
όπου για έρωτα μιλούν, για λούσα ή για καλούδια.
Κάποιος κτυπά κουτάλια, και άλλοι παλαμάκια,
και λες εξαφανίστηκαν, τα τόσα τα φαρμάκια.
Μα τώρα πια στις μέρες μας, ποιος γνήσια γλεντάει,
όταν για το χαράτσι, την κεφαλή του σπάει;
Και τί να ειπεί ο άμοιρος, που άνεργος έχει μείνει,
τι να σκεφτεί ο άλλος, το μαγαζί σαν κλείνει;
Για τούτα όλα φίλοι μου, εγώ θα το τονίσω,
με τόκο όσα μας δάνεισαν, τώρα τα θέλουν πίσω,
αφού πρώτα μας έμαθαν, όμορφα να περνάμε,
τώρα μας σφίγγουν οι άπληστοι, κι έτσι κλωθογυρνάμε.
