Όταν οι συμπολίτες μας δεν τολμούν να αναρτήσουν την Ελληνική Σημαία στο μπαλκόνι τους, μήπως και χαρακτηρισθούν εθνικιστές – Και όταν στην πλατεία Εξαρχείων κυριαρχεί το σύνθημα “Κάτω ο Πατριωτισμός”
Πέρσι από φίλο δημοσιογράφο μου ζητήθηκε ένα άρθρο για την εθνική επέτειο. Άλλα δεν το βρήκα πουθενά δημοσιευμένο. Κι αυτό με έκανε πολύ λυπημένο, διότι δεν είχα κρατήσει αντίγραφο.
Στο άρθρο είχα βάλει τίτλοι “Ένα “Όχι” με… ολίγην”.
Διευκρίνιζα προοιμιακά ότι δεν πρόκειται για συνταγή παρασκευής καφέ, αφού οι γνώσεις μου πάνω σ’ αυτό είναι περιττές.
Επί δεκαετίες τώρα παρασκευάζουμε πολιτική κηφηνείου. Εννοούσα έναν εορτασμό του «Όχι» με ολίγη αναφορά στα γεγονότα πού συγκλόνισαν τον κόσμο.
Τότε τον συγκλονίσαμε με τον ηρωισμό μας, τώρα
τον συγκλονίζουμε με τον… κλονισμό μας.
Τότε όλοι
αισθάνονταν χρέος τιμής να μας υμνούν. Εδώ και τέσσερα χρόνια όλοι σχεδόν μας λοιδορούν.
Και λαβή τους
δώσαμε εμείς με την ολιγωρία μας, με την αμεριμνησία
μας και με την ακατέργαστη πονηρία μας.
Φέτος θα πουν: η Ελλάς που νίκησε το 1940 τον φασισμό, νικήθηκε τώρα από τον Ναζισμό.
Ποιο «Όχι» να εορτάσουμε, για ποιο έπος να μιλήσουμε και ποιόν ηρωισμό να υμνήσουμε, όταν το πιο μισητό πράγμα στην Ελλάδα είναι ο ηρωισμός;
Εκτός πια
κι αν ηρωισμός θεωρείται ο τραμπουκισμός, οι ληστείες και τα φονικά για «ιδεολογικούς» σκοπούς, η πώληση «προστασίας», η αχαλίνωτη προστυχολογία και το μουτζούρωμα των τοίχων και των πινακίδων της τροχαίας!
«Partir c’ est mourir en peu», λένε οι Γάλλοι. Δηλαδή το να φεύγεις είναι λιγάκι σαν να πεθαίνεις.
Εμείς εδώ και χρόνια έχουμε φύγει από την ιστορία μας. Κι αυτό μας κάνει να είμαστε πεθαμένοι ψυχικά.
Μισούμε το παρελθόν μας, όπως μισεί τη θάλασσα εκείνος που πνίγεται, επειδή δεν έμαθε κολύμπι.
Αποζητούμε τον οίκτο των ισχυρών που, και όταν μας προσφέρεται «στάγδην», δηλαδή με το σταγονόμετρο, είναι τόσο ψυχρός σαν την… ελεημοσύνη!
Χρόνια τώρα λέμε όχι στο «Όχι». Το μειώνουμε. Αλλ’ όταν μειώνεις το παρελθόν σου, μειώνεις πρώτα τον εαυτό σου.
Η παραπλάνηση έγινε «επιστημονική» εκδοχή της αλήθειας.
Επίσημοι ιστορικοί δεν τολμούν να πουν έναν τιμητικό λόγο για τους νεκρούς. Οι λόγοι τους είναι «λοξοί» σαν του Απόλλωνα Λοξία.
Υπάρχει φθόνος προς τους προγόνους. Αυτοί είχαν υπερηφάνεια εμείς έχουμε αφάνεια.
Αλλ’ ο φθόνος για τους προγόνους γίνεται φθόνος για τους συνανθρώπους. Γι’ αυτό η μισαλλοδοξία απλώνεται στον ελληνικό χώρο σαν επιδημία.
Οι βεβηλώσεις των μνημείων και μάλιστα των αφιερωμένων στη μνήμη των ηρωικά πεσόντων, είναι έκφραση ενός αμοραλιστικού μηδενισμού που μπορείς να δεις στα μάτια ενός στυγερού φονιά.
Κάποιοι εναπομείναντες νοσταλγοί των επών του ’40-’41, θα μνημονεύσουν τα ονόματα τον ευάθλων αγωνιστών του Καλπακίου, της Πίνδου, του Ιστίμπεη, του Ρούπελ.
Οι περισσότεροι δεν τολμούν να τους ονομάσουν προγόνους, κι ας ήταν πατέρες, παππούδες, μητέρες, γιαγιάδες τους.
Ο λόγος είναι απλός: Γίναμε τα «ψιλά» τα «ρέστα» εκείνων!
Στο «Όχι» του ’40 αντιτάσσουμε ένα ένοχο «Όχι» στο Μνημόνιο, που μας επιβλήθηκε χάρη στο φοβερό μας δαιμόνιο.
Είναι ιστορικά διαπιστωμένο ότι έχουμε ένα εντονότατο μεταπτωτικό ταμπεραμέντο: Από το ύψος στο βάθος. Κάποτε καμαρώναμε για το “Όχι”, ακόμη και όσοι το έζησαν ως απόηχο.
Αφ’ ότου, όμως το πνευματικό τοπίο της χώρας έγινε σανατόριο για τους διανοητικά λεπρούς, ήταν μοιραίο και το «Όχι» να μαραθεί στην ελληνική ψυχή, που μαράθηκε κι αυτή και εντάσσεται στη χορεία των «Νεκρών ψυχών» του Γκόγκολ.
Τί είναι η Ελλάδα σήμερα; Ένα εύσαρκο σώμα μέσα στο οποίο ενοικεί μια δανεική ψυχή.
Μέρα με τη μέρα η υπερηφάνεια εξατμίζεται, το θάρρος εξορίζεται, η σκέψη μας ατροφεί, το πνεύμα μας σβήνει, η ελπίδα για το καλύτερο φεύγει και χάνεται στο χάος.
Κάποιοι αφελώς πίστεψαν σε μια χρυσή αυγή. Αλλ’ αποδείχθηκε νύκτα ζοφερή.
Κάποτε πολεμήσαμε και νικήσαμε τον φασισμό. Πέρσι σε τεράστιο ποσοστό ψηφίστηκε κόμμα ναζιστικών τάσεων.
Δεν είναι περίεργο. Τον φασισμό τον έχουμε μέσα μας. Και μ’ αυτό δεν εννοώ πράξεις που παραπέμπουν στον βανδαλισμό. Και ο φόβος είναι φασισμός.
Η δημοκρατία θέλει ηρωισμό. Θέλει “αρετήν και τόλμην”, όπως λέει ο Κάλβος. Που μας λείπουν…
Η Ελλάδα εδώ και χρόνια ταξιδεύει με ξεχαρβαλωμένο «μπούσουλα». Έχει χάσει τον προσανατολισμό της.
Μας κατευθύνουν άνθρωποι με ακυρωμένη υπόσταση. Και δεν εννοώ τους πολιτικούς ή μάλλον όλους τους πολιτικούς.
Την ηθική φθίση, την ψυχική βερεμιά έφερε στην Ελλάδα μια αναδυθείσα από το χάος «ιντελιγκέντσια» που μόρφωσε -ή καλύτερα παραμόρφωσε- τη σκέψη και το φρόνημα πολιτών και πολιτικών.
Πολλοί συμπολίτες μας δεν τολμούν ν’ αναρτήσουν κατά την εθνική επέτειο σημαία στο μπαλκόνι τους, μήπως και χαρακτηριστούν εθνικιστές.
Σε πλείστα μέρη -και κυρίως στην Πλατεία Εξαρχείων- κυριαρχεί το τοιχογράφημα: «Κάτω ο πατριωτισμός». Αυτό δεν είναι θυμίαμα στον φασισμό;
Ο ελληνικός λαός, όπως κάθε χρόνο, θα δει και φέτος το Έπος του ’40-’41 με τα παραμορφωτικά ματογυάλια που του έχουν φορέσει το κομματικοποιημένο και αναρχούμενο σχολείο, τα διαλυμένα ΑΕΙ, τα παντός είδους «μήντια» που φυτρώνουν σαν αντίδια και -φυσικά- τα πολιτικά κόμματα.
Ακόμη δεν μάθαμε στους διάφορους πανηγυρισμούς να λέμε Βορειοηπειρωτικό έπος και λέμε βλακωδώς αλβανικό έπος ή έπος της Αλβανίας!
Ήταν φυσικό μέσα σ’ ένα τέτοιο σκοταδιστικό πλαίσιο ο λαός μας να μοιάζει με ζαλισμένο τυφλοπόντικα. Δεν ξέρει τι να γιορτάσει, ποιον να γιορτάσει.
Αυτό που σήμερα ονομάζεται ελληνικός λαός δεν συγκροτεί ένα πνευματικά πειθαρχημένο και πατριωτικά γαλουχημένο σύνολο. Είναι μια «κοινωνία αλλαλούμ», που σε όλα τα κρίσιμα θέματα κάνει… «μπλουμ»!
Γι’ αυτό και η πολιτεία, και ιδιαιτέρως τα άλλοτε εθνικά υπουργεία Άμυνας και Παιδείας, θα μας προσφέρουν έναν εορτασμό αντάξιο των ευτελών επιθυμιών μας: «Ένα ωραίο τίποτε με μπόλικο καθόλου”.
Θα πιούμε το «αθάνατο κρασί” του Παλαμά σαν τον καφέ:
Μέτριο με ολίγη. Όπως κι εμείς…
Και κλείνω μ’ ένα στίχο από τη “Λήθη»του Μαβίλη:
“Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε / την πικρία της ζωής».
Τί άλλο να πεις;
*wwwsarantoskargakos.gr
