Δύο μέτρα και δύο σταθμά, φαίνεται πως ισχύουν στην χώρα μας – Άραγε θα δούμε κανένα συλλαλητήριο “συμπαράστασης” σαν κι αυτά που γίνονται για τους εργαζόμενους στον Δημόσιο τομέα;
Δεκάδες ήταν τα τηλεφωνήματα από τηλεθεατές της τηλεόρασης ΘΡΑΚΗ ΝΕΤ, οι οποίοι ζητούσαν ν’ αναδείξουμε το θέμα του λουκέτου της αλυσίδας καταστημάτων SPRIDER.
Οι εργαζόμενοι στα καταστήματα αυτά, εκτός του ότι ήταν 2 μήνες απλήρωτοι, ξαφνικά έμειναν στον δρόμο.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν, οικογενειάρχες και μη, έχουν ν’ αντιμετωπίσουν πλέον το φάσμα της ανεργίας.
Το μεγάλο ερώτημα όμως που εγείρουμε εμείς είναι το εξής:
Για όλους αυτούς τους νέους ανέργους, θα υπάρξουν αντιδράσεις;
Θα έχουμε πορείες, συλλαλητήρια και απεργίες αλληλεγγύης για όλους αυτούς, από συνδικάτα Δημοσίων Υπαλλήλων;
Ή μήπως είναι πολίτες 2ης κατηγορίας;
Γιατί έτσι όπως μας έχουν συνηθίσει και μάθει, μόνο οι υπάλληλοι του δημοσίου τομέα είναι… “ιεροί”.
Μόνο αυτοί έχουν το “ιερό” δικαίωμα να μην ξεκουνηθούν από τις θέσεις τους (ασχέτως αν κάποιοι από αυτούς δεν κάνουν τίποτα).
Μόνο αυτοί έχουν οικογένειες. Και φυσικά μόνον αυτοί, μέσω συνδικαλισμού, έχουν φωνή να φωνάξουν.
Για όλους τους άλλους, τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, δεν υπάρχει Θεός.
Αυτοί ας πάνε να πνιγούν. Μ’ αυτούς θ’ ασχολούμαστε τώρα;
Τα λέμε όλα αυτά, γιατί μας κάνει εντύπωση που μια φορά δεν είδαμε κάποιον, από όποιο πόστο κι αν βρίσκεται και όποιον φορέα εκπροσωπεί, να διατρανώνει την άποψη ότι πρέπει να φτιαχτούν εργοστάσια, βιοτεχνίες, εμπορικά καταστήματα.
Να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, ούτως ώστε όλοι αυτοί οι άνεργοι να βρουν μια θέση στον ήλιο.
Μακάρι να πίεζαν όλοι, την εκάστοτε κυβέρνηση, να ελαφρύνει λίγο τους φόρους και να μειώσει την γραφειοκρατία για να μπορέσει κάποιος εύκολα ν’ ανοίξει τη δική του επιχείρηση και το κυριότερο, να την κρατήσει ζωντανή.
Αντ’ αυτού, έχουμε την απόλυτη δαιμονοποίηση του ιδιωτικού τομέα και της επιχειρηματικότητας, καθώς και κυνηγητό της “κακιάς” πλουτοκρατίας.
Ταυτόχρονα όμως, παρακολουθούμε όλοι απαθείς τις Βιομηχανικές Περιοχές κάθε πόλης, που απόμειναν με εργοστάσια-φαντάσματα.
Αλλά, το είπαμε και το ξαναλέμε:
Τις πελατειακές σχέσεις και τους δημοσίους υπαλλήλους, δεν τους πειράζουμε. Απαγορεύεται.
Σ’ ένα κράτος όμως δικαίου, πρέπει να ισχύουν ίδιοι κανόνες, ίδια μέτρα και σταθμά για όλους και να δείχνουμε σε όλους τον ίδιο σεβασμό και κατανόηση.
Επιτέλους, ας δούμε μια φορά τα πράγματα όπως είναι…
Μαρίνα Κονδύλη
