Κλάδοι ολόκληροι του Δημοσίου απεργούν με αίτημα να μην θιγούν οι σημερινές αντιπαραγωγικές τους συνήθειες, επιδιώκοντας διαιώνιση των προνομίων τους
Έχουν άραγε κατανοήσει οι Έλληνες την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ή χώρα;
Προφανώς αυτοί που κηρύσσουν απεργίες με αίτημα να διατηρηθούν οι δομές και τα συστήματα που μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση, δεν έχουν κατανοήσει το παραμικρό.
Το αυτό θα μπορούσε να ισχυρισθεί κανείς και για τα κόμματα τα όποια συμμερίζονται ή υποστηρίζουν αυτές τις κινητοποιήσεις, αν περιοριζόταν στην επιφανειακή θεώρηση των πραγμάτων. Διότι λίγο βαθύτερη ανάλυσις θα απεκάλυπτε πονηρία, υποκρισία και ψεύδος…
Το αποκαλύπτει, αν μη τι άλλο, η πλήρης απουσία από την πλευρά τους, προτάσεων για την αντιμετώπιση της κρίσεως και την ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας.
Και από ό,τι φαίνεται, η στάσις αυτή συνοδεύεται και από μίαν απέχθεια προς αυτά που μπορεί να μας βοηθήσουν να επιβιώσουμε. Προς την διάθεση δηλαδή, για σκληρή προσπάθεια και εργασία.
Απεναντίας κλάδοι ολόκληροι απεργούν με αίτημα να μην θιγούν οι σημερινές αντιπαραγωγικές τους συνήθειες, ενώ τα ίδια κόμματα επιμένουν να κολακεύουν αυτές τις συμπεριφορές.
Ασφαλώς η πολιτική που ακολουθείται από την Κυβέρνηση δεν είναι η καλύτερη δυνατή.
Επιβαρύνει μέχρις ασφυξίας τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας, ενώ δεν έχει ακόμη τολμήσει να προχωρήσει στις αναγκαίες τομές που θα θέσουν τις βάσεις για την εκλογίκευση της καταστάσεως.
Όμως αντί να επικρίνεται αυτή ακριβώς η ολιγωρία, το μήνυμα που εκπέμπει η αντιπολίτευσις περιορίζεται στην μονότονη καταγγελία των ολίγων κυβερνητικών εξαγγελιών που κινούνται προς την ορθή κατεύθυνση.
Και οι διάφορες τάξεις προνομιούχων απασχολουμένων στο Δημόσιο αντιδρούν σε κάθε μία από αυτές. Επιδιώκοντας απλώς διαιώνιση των προνομίων τους.
Η αντιπολίτευσις υποστηρίζει ακόμη ότι δεν μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση τα κόμματα που μας οδήγησαν σε αυτήν.
Η πραγματικότης είναι ότι δεν θα μπορέσουμε να βγούμε από την κρίση αν δεν απαλλαγούμε από τις πολιτικές και από το διοικητικό σύστημα που μας έφεραν σε αυτό το σημείο.
Το θέμα δεν είναι πως ονομάζονται τα κόμματα που κυβερνούν. Το θέμα είναι ποιες πολιτικές εφαρμόζουν.
Και στον τομέα αυτό, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως υπερθεματίζει προς την λάθος κατεύθυνση.
Ή διακηρυγμένη πολιτική του περιορίζεται στην πάση θυσία υπεράσπιση του κρατισμού και της φαυλότητος και στην αναστολή κάθε βήματος προόδου.
Επιπροσθέτως επαγγέλλεται σκληρότερα αντιαναπτυξιακά μέτρα, καθώς υπόσχεται ότι την αναποτελεσματική και δαπανηρή πολιτική του θα κληθούν να την χρηματοδοτήσουν – με ακόμη περισσότερα μέτρα στραγγαλισμού – οι παραγωγικές τάξεις της χώρας, οι όποιες υποκριτικά χαρακτηρίζονται «οι έχοντες».
Όμως αυτοί οι «έχοντες» χρηματοδοτούν και σήμερα την απίστευτη κρατική σπατάλη. Από την οποία επωφελούνται, οι εκπαιδευτικοί που απεργούν, οι νοσοκομειακοί που δεν θέλουν την αναμόρφωση του συστήματος υγείας και οι πάσης φύσεως κρατικοδίαιτοι.
Το ωραίο είναι ότι όλοι αυτοί απεργούν υπέρ της διατηρήσεως καταστάσεων, τις όποιες οι ίδιοι μέχρι χθες κατήγγελλαν ως ανεπαρκείς και υπέρ ενός συστήματος το όποιο επέκριναν ως αναξιοκρατικοί.
Τελικώς είτε δεν έχουν συναίσθηση των όσων υποστηρίζουν, είτε θεωρούν όλους εμάς τους υπολοίπους, ηλίθιους.
Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, δεν είναι απλώς περιττοί. Είναι επικίνδυνοι.
Και εδώ τους έχουμε ακόμη να στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό.
Ο όποιος όπως όλοι γνωρίζουμε χαρακτηρίζεται στην καλύτερη περίπτωση από ανικανότητα και στην χειρότερη από διαφθορά.
Δεν έχουν ευθύνες οι νοσοκομειακοί αν νοσεί το σύστημα υγείας;
Δεν έχουν ευθύνες οι εκπαιδευτικοί αν νοσεί η παιδεία;
Δεν έχουν ευθύνες οι εφοριακοί αν παραμένει η φοροδιαφυγή ασύλληπτη;
Προφανώς και έχουν.
Αντί όμως να τους φέρουμε απέναντι σε αυτές τις ευθύνες, ανεχόμαστε τις φωνές, τα προνόμια και την υποκρισία τους.
Να θυμηθούμε πως μέχρι πριν λίγα χρόνια φρικιούσαν απέναντι στην ιδέα της αξιολογήσεως; Χρειάζεται άραγε πολύ σκέψις για να αντιληφθούμε ότι είχαν και έχουν λόγους να μην την επιθυμούν.
Παρ’ όλον δε ότι, οι αντοχές τής κοινωνίας και τα περιθώρια της οικονομίας έχουν μηδενισθεί, εξακολουθούμε να ανεχόμαστε αυτές τις συμπεριφορές.
Μήπως τελικώς είμεθα άξιοι τής τύχης μας;
