
Ένα γιατί πλανάται στον αέρα
που βγαίνει απ΄τα βάθη της ψυχής κάθε μέρα.
Γιατί να υπάρχει η αμαρτία
που φτάνει μέχρι την ασωτία.
Γιατί να υπάρχει η αδικία
και όχι η ηθική και κάθε αξία
που θα κάνουν τη ζωή παράδεισο
και όχι γκρεμό και άβυσσο.
Γιατί να πληγώνονται οι άνθρωποι
απ΄τις πράξεις κάποιων που είναι απάνθρωποι
και μια ζωή να υποφέρουν
όταν στις σκέψεις τους τις επαναφέρουν.
Και μάλιστα μικρά παιδιά
που πριν γνωρίσουν τη ζωή καλά
δέρνονται, βιάζονται, σκοτώνονται
από κάποιους που νομίζουν ότι εκτονώνονται.
Γιατί οι πόλεμοι να καταστρέφουν ζωές
που πρώτα ζούσαν ένα ευχάριστο χτες
για τα συμφέροντα και τους μισεμούς
που φέρνουν πόνους και ξενιτεμούς.
Γιατί ο απλός πολίτης
να γίνεται κατατρεγμένος σπουργίτης
να ψάχνει να βρει έδαφος ειρηνικό
να γλιτώσει τη μιζέρια και τον πανικό.
Γιατί να πληρώνουν τα λάθη
και τα αδικαιολόγητα πάθη
των αδίκων τη σφοδρότητα και βιαιότητα
άνθρωποι που δεν έφταιξαν σε τίποτα.
Γιατί αναρωτιόμαστε για όλα αυτά
μα δεν παίρνουμε απάντηση καμιά.
Συνεχίζονται οι ανεπίτρεπτες καταστάσεις
που οδηγούν σε προβλήματα και εντάσεις.
Ευχόμαστε να ξημερώσει μια μέρα
που θα σκορπίσουν τα σύννεφα πέρα για πέρα
να αναπνεύσουμε καθαρό αεράκι
να ξεφύγουμε απ΄της αδικίας το σαράκι.
Να σκορπίσουμε την αγάπη
να μοιράσουμε της ευτυχίας το χάπι
να ζήσουμε μονοιασμένοι
και με τα καλά του κόσμου κερασμένοι.
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη