Τιμητικές εκδηλώσεις στην Αλεξανδρούπολη, με κατάθεση στεφάνων
Για ακόμη μια χρονιά, πραγματοποιήθηκαν την περασμένη Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2024, εκδηλώσεις μνήμης στην Αλεξανδρούπολη για τα 102 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή.
Αρχικά, τελέστηκε μνημόσυνο στην ιερή μνήμη των κεκοιμημένων προγόνων Ελλήνων Μικρασιατών στον Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου κι έπειτα ακολούθησε κατάθεση στεφάνων στο μνημείο της Δόμνας Βιζβύζη.
Στεφάνι κατέθεσε και η Γραμματέας του Συλλόγου Απογόνων Μικρασιατών Ελλήνων Ν. Έβρου “ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΛΕΜΜΥΔΗΣ”, Νάντια Μαλακόζη.
Ο πρόεδρος του Συλλόγου, Βασίλειος Ναζλής, εκφώνησε το κάτωθι κείμενο:
***
«14η Σεπτεμβρίου 1922-14η Σεπτεμβρίου 2024, 102 χρόνια με την άληστο μνήμη, την πληγωμένη μνήμη, που κάθε τέτοια ημερομηνία, ως θεσμοθετημένης πλέον επικαιροποιείται στο παρόν με τις εκδηλώσεις που προγραμματίζονται.
!4η Σεπτεμβρίου 1922, μία ζοφερή μνήμη για τον Ελληνισμό και για τους απογόνους των Μικρασιατών Ελλήνων, που οι συγγενείς τους ξεριζώθηκαν, από τις πατρογονικές τους εστίες.
Για μας που έχουμε μικρασιατική καταγωγή, αποτελεί μια βαθιά, συνεχή και αγιάτρευτη πληγή, για όσα χάθηκαν ΕΚΕΙ, στις πατρίδες τους.
Στις πατρίδες μας, στις πατρίδες του Ελληνισμού, που αποτελούν ΤΙΣ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ της ψυχής μας.
Παρόντες σήμερα όλοι εδώ, και οι άρχοντες του τόπου, ΟΧΙ για να γιορτάσουμε, γιατί ΔΕΝ είναι ημέρα γιορτής, αλλά εθνικού στοχασμού, για όλα τα ιστορικά μας εθνικά δίκαια, επί της μικρασιατικής γης.
Παρόντες ΟΧΙ από συνήθεια, αλλά από μικρό καθήκον και ΕΘΝΙΚΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΜΝΗΜΗΣ, γιατί… “Η ΜΝΗΜΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ, ΖΕΙ Η ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΜΑ ΕΧΕΙ ΧΑΡΗ ΕΝ ΟΣΩ ΖΕΙ, ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΝΑΣΤΑΙΝΕΙ, όπως αναφωνεί η Μικρασιάτισσα ποιήτρια ΒΑΤΙΔΟΥ Όλγα.
Εμείς με μικρασιατική καταγωγή, είμαστε άμεσα συνδεδεμένοι με τα γεγονότα του μικρασιατικού έπους, αλλά και της μικρασιατικής καταστροφής.
Αυτά μας τα μεταβίβασαν ενεργά στο τώρα, ορκίζοντας και υποχρεώνοντας μας, να τα μεταφέρουμε στο μέλλον με τους απογόνους μας.
Εμείς, η 5η γενιά πλέον, τα εγγόνια και τα δισέγγονα τους, δίνουμε την υπόσχεση ως μόνιμο χρέος θα μεταφέρουμε στο μέλλον την ΜΝΗΜΗ και την ΙΣΤΟΡΙΑ μας, ως αγόγγυστοι αχθοφόροι της τιμής.
Δεν ξεχνούμε τους πρώτους εκείνους ξεριζωμένους πρόσφυγες συγγενείς μας, που με το δάκρυ, τον ιδρώτα και πολλές φορές με σταγόνες από το αίμα τους, πότισαν παραγωγικά την νέα και πτωχή τότε γη που καλλιέργησαν.
Αυτοί στην αρχή με προσκέφαλο μια πέτρα, στρώμα την σκληρή γη, κάτω από ένα πλατύφυλλο δένδρο, με σκέπασμα τα σύννεφα του ουρανού, αγωνίστηκαν πολεμώντας με τα θεριά της φύσης, των στιγμών, αλλά και αρκετές φορές με κάποια θηρία… ανθρώπους.
Η 14η Σεπτεμβρίου 1922, από τότε, για 102 χρόνια και επ’ άπειρον, θα αποτελεί ΟΡΟΣΗΜΟ.
Τα καταστρεπτικά ορόσημα άρχισαν τον Αύγουστο του 1071, με την μάχη του Μάτζικερτ, όταν οι τότε Τούρκοι εισβολείς, εκμεταλλεύτηκαν τις πολιτικές αδυναμίες του Βυζαντινού κράτους. Από τότε άρχισε να περιορίζεται η κυριαρχία του, με την μόνιμη εγκατάσταση τους στα ανατολικά του εδάφη του, που είναι η απαρχή της κατακτητικής φθοράς.
Ακολούθησε το ίδιο το 1453, με την πτώση της Βασιλεύουσας, της Πόλης των Πόλεων, της Κωνσταντινούπολης μας.
Το 1922 όμως, ο ζοφερός Σεπτέμβριος, αποτελεί το μέγα χρονικό ορόσημο της εξάλειψης του Μικρασιατικού Ελληνισμού, από τα προαιώνια πατρογονικά του εδάφη.
Αποτελεί πλέον την μόνιμη και οδυνηρή ανάμνηση ΤΩΝ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΩΝ ΠΑΤΡΙΔΩΝ.
Σήμερα εδώ δεν θα σας κουράσω με την ανάπτυξη των οδυνηρών εκείνων στιγμών, που δημιούργησαν οι εκάστοτε πολιτικές μας αδυναμίες μας, που αποτελούσαν την αχίλλειο πτέρνα μας.
Σήμερα θα στρέψω τις σκέψεις σας στην ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΕΘΝΟΪΕΡΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ, των ήδη Αγίων, ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Σμύρνης, ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ Κυδωνίων, ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ Μοσχονησίων, ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ Ικονίου, ΕΥΘΥΜΙΟΥ Ζήλων, και όλων των προγόνων μας, που μαρτύρησαν στο βωμό της ΠΙΣΤΗΣ και της ΦΥΛΗΣ.
Σήμερα, γονατίζουμε ευλαβικά στη ιερή μνήμη όλων αυτών και προσευχόμαστε για τις ψυχές τους και τις άϋλες μορφές τους τις φέρνουμε στο προσκήνιο του νου ως ΙΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ.
Οι σκέψεις μας στα εκατομμύρια των προγόνων μας, που έμειναν στον ουρανό
της πατρώας γης και κάθε πρωϊνό κάνουν λιτανείες και κάθε βράδυ ολονυχτίες για τα δίκαια μας, βιγλάτορες στα κάστρα και στα εκεί ιερά μας.
Σήμερα τελούμε εδώ μνημόσυνο για όλους αυτούς, αλλά και τους πρώτους ξεριζωμένους συγγενείς μας που ήρθαν στην νέα πατρίδα, την τόσο παλιά ,που είχαν ριζωμένη στην ψυχή τους.
Δεν τους ξεχνούμε και τους έχουμε ενεργούς στο εικονοστάσι της ψυχής μας, ως τους προσωπικούς ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΆΤΕΣ μας.
Αφιερώνω τις παρακάτω ποιητικές μου σκέψεις στην…
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ ΜΑΝΑ …ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΩΝ.
Η Μικρασιάτισσα Αγία Παναγία μας,
που είδε τα παιδιά της σταυρωμένα,
στον εθνικό μας Γολγοθά,
…χωρίς να δει την Ανάσταση τους,
αλλά από την ζωή εν τάφω,
ανέστησε τα παιδιά της.
Μάνα, που η αγκαλιά της έγινε Φάτνη,
τα χέρια της κουπιά, που έλαμναν,
στην θάλασσα της απελπισίας.
Το λιπόσαρκο κορμί της, ταμπούρι προστασίας,
η φωνή της εμβατήριο ανόρθωσης για το μέλλον.
Η σιωπή της, οδηγός πορείας,
τα δάκρυα της απολυμαντικά,
η ανάσα της πνοή ζωής.
Τα ροζιασμένα στήθη της, τροφή,
για τα στερημένα νεογέννητα.
Μικρασιάτισσα μάνα,
ένα πολυεργαλείο της οικογένειας.
Μάνα που ο χρόνος της δεν είχε ξημέρωμα
και η νύχτα της γινόταν μέρα.
Μάνα που η σκελετωμένη πλάτη της,
σήκωνε τα βάρη, παιδιά και ανήμπορους
και πάντα γινόταν υποζύγιο αγάπης
Μάνα, που στο σπίτι της είχε λίγα,
αλλά με την καρδιά γεμάτη πλούτια.
Μάνα ΑΡΧΟΝΤΙΣΣΑ, που στα νέα χώματα,
έγινε… ΨΩΡΟΚΩΣΤΑΙΝΑ.
Μάνα, που που έκαμνε τον σταυρό της,
όταν άκουγε την καμπάνα,
για όσα της έδωσε ο Θεός.
Μάνα, που την φτώχεια την έκαμνε,
πλούτο και συναισθήματα.
Μάνα, που την ομορφιά της έσκαψαν,
ο πόνος, ο κόπος, τα βάσανα.
Μάνα, που έσφιγγε στην αγκαλιά της
τα τρυφερούδια της και
τα πείσμωνε για την ζωή.
Μάνα, που τα τραγούδια της μιλούσαν,
για τον όλεθρο αλλά και την ελπίδα,
για το αύριο, όχι ως μοιρολόϊ,
αλλά ως παιάνες και εμβατήρια υπερηφάνειας.
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ ΜΑΝΑ… Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ.
ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΣΣΑ ΜΑΝΑΑΑΑΑ!
Κλείνω με το εξαίρετο πόνημα του Μικρασιάτη λογοτέχνη
ΚΑΜΠΑΝΤΑΗ Βάσου.
Τα σπίτια μας τ’ αφήσαμε εκεί,
τα ιερά μας τ’ αφήσαμε εκεί,
τους νεκρούς μας τους αφήσαμε εκεί!!
Μα φέραμε εδώ στην… “ξενιτειά”,
την πίστη του γυρισμού.
Φέραμε το εκεί ήθος,
ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑΣ
ΤΗΝ ΚΑΝΑΜΕ ΟΛΟΝΥΧΤΙΑ ΠΡΟΣΕΥΧΗ».
