Δύο χρόνια συμπληρώνονται από το θλιβερό και αξέχαστο εκείνο βράδυ της 1ης Φεβρουαρίου του 2022, όταν ο 19χρόνος Άλκης Καμπανός έπεσε νεκρός μετά από στοχευμένη επίθεση, με μοναδική αιτία την διαφορετική ομάδα, την οποία υποστήριζε.
Μετά από αυτό το σοκαριστικό γεγονός, πίστευα ότι η βία στην χώρα μας θα αποκλιμακωθεί και θα σταματήσει να «παίρνει» αθώες ψυχές σαν μια σύγχρονη Μήδεια.
Αντιθέτως, τα γεγονότα από τότε έχουν ξεφύγει, καθώς έχουμε χάσει άλλους δύο ανθρώπους: τον οπαδό της ΑΕΚ, Μιχάλη Κατσούρη και τον αστυνομικό Γιώργο Λυγγερίδη.
Το συμβάν της δολοφονίας του Άλκη προκάλεσε εντύπωση για τη σκληρότητά του, αλλά πολύ περισσότερο για το γεγονός ότι -όπως προέκυψε από τη μετέπειτα έρευνα της αστυνομίας- ήταν εντελώς απρόκλητο, ούτε υπήρχε κάποια προηγούμενη σύνδεση των εμπλεκομένων ατόμων.
Οργανωμένοι οπαδοί: Η σκουριά και το μπετό των ελληνικών γηπέδων
Τι ωθεί άραγε τους οργανωμένους οπαδούς να πράξουν αυτές τις αλλοπρόσαλλες και δηλητηριασμένες κινήσεις; Είναι άραγε μόνοι αυτοί το πρόβλημα;
Γιατί υπάρχουν οι σύνδεσμοι οργανωμένων οπαδών; Ποια είναι ακριβώς η δουλεία τους;
Δυστυχώς, έχουμε συνηθίσει να σχολιάζουμε αρνητικά τα «πέταλα» των οργανωμένων οπαδών μόνο στο κομμάτι παραβατικών συμπεριφορών. Όπως, δολοφονίες, συμπλοκές με την αστυνομία, ραντεβού θανάτου, μαχαιριές κ.τ.λ.
Βέβαια, η εικόνα τους είναι τραγική και αποκαρδιωτική σε κάθε παιχνίδι της ομάδας τους. Φυσικά αναφέρομαι στους οργανωμένους οπαδούς όλων των ελληνικών ομάδων, αφού οι μοναδικές διαφορές τους είναι ο τόπος διαμονής και το χρώμα.
Η συμπεριφορά και η αισθητική από όπου πηγάζουν τα «πέταλα» οργανωμένων δεν προτρέπουν σε εικόνες αγάπης εκείνων για την ομάδα τους.
Αν όντως την είχαν πάνω από όλα όπως λένε, θα φορούσαν μπλούζες και διακριτικά της ομάδας τους και όχι των συνδέσμων στους οποίους ανήκουν. Θα σήκωναν πανό για τον σύλλογο ή έστω για τα πρόσωπα της ομάδας και όχι με το όνομα των συνδέσμων. όπως κάνουν. Αν δεν φαινόταν από όλα αυτά, τότε θα φαινόταν από τα συνθήματα σωστά; Αφού αυτοί μπορούν να δώσουν μόνο τον ρυθμό και τον παλμό των γηπέδων.
Πόσα από αυτά μιλούν για εκείνους και πόσα για την ομάδα τους; Πόσα μιλούν για την δική τους ομάδα και πόσα για τους αντιπάλους; Τραγουδούν για τους δικούς τους… θριάμβους που έτρεχαν για να δείρουν αντιπάλους, που έτρεχαν για να «χωθούν» σε αστυνομικούς και φυσικά για την μεγάλη τους αγάπη, τα ναρκωτικά.
Καταλήγοντας, τελικά, πουύ φαίνεται η αγάπη τους; Στα πανιά; Όχι. Στα τραγούδια ή στις μπλούζες; Ούτε. Για εκείνους, αυτό που σίγουρα είναι πάνω από όλα είναι ο σύνδεσμος ή τουλάχιστον αυτό δείχνουν.
Το χειρότερο είναι ότι όλα αυτά όσο δεν διακόπτονται αγώνες, όσο δεν εμφανίζονται περιστατικά βίας δεν ενοχλούν κανέναν. Αλλά όλα αυτά είναι η πηγή του προβλήματος.
Δεν είναι οπαδοί, δεν είναι φίλαθλοι, δεν έρχονται στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο, όπως όλοι οι άλλοι.
Πλέον μιλάμε για κανονικές συμμορίες και όχι συμμορίες χουλιγκανισμού. Δεν είναι το μέλημά τους πως να πλακωθούν με τους απέναντι χουλιγκάνους ή με τους αστυνομικούς. Αναφερόμαστε σε κανονικές εγκληματικές οργανώσεις, όπου ασχολούνται με την διακίνηση ναρκωτικών, «μπραβιλίκια», προστασία σε μαγαζιά και άλλα.
Και κάτω από αυτούς θεσμικά, βρίσκονται οι καλύτεροι πελάτες για κάθε σύνδεσμο, οι οποίοι πληρώνουν την συνδρομή τους, αγοράζουν το καπελάκι τους ή την μπλούζα, τραγουδούν τα συνθήματα και επιστρέφουν σπίτι τους χωρίς να έχουν εμπλακεί σε κάποιο έγκλημα. Ταυτόχρονα όμως, δίνουν ισχύ σε όλους τους υπόλοιπους στον βωμό της αγάπης για την ομάδα.
Όπως επίσης, δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για οπαδική βία. Για παράδειγμα, αυτοί που κατέβηκαν από το Ζάγκρεμπ για να επιτεθούν στην Φιλαδέλφεια δεν είχαν καν εισιτήρια για το γήπεδο.
Δεν τους επιτρεπόταν καν η είσοδος στον αγωνιστικό χώρο.
Όπως, επίσης η δολοφονία του Άλκη, είναι ξεκάθαρα ο ορισμός του ρατσισμού.
Κάποιος δολοφονεί κάποιον άλλον επειδή δεν του αρέσει αυτό που είναι. Όπως δολοφονήθηκε ο Σαχζάτ Λούκμαν στα Πετράλωνα από έναν Χρυσαυγίτη γιατί απλά ήταν Πακιστανός.
Πως θεωρούνται λοιπόν, οπαδικές επιθέσεις αφού δεν έχουν καμία σχέση με έναν αγώνα ή με κάποιο άθλημα;
Μετά την δολοφονία του άτυχου αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη, η Κυβέρνηση απασφάλισε ότι θα πετάξει στα σκουπίδια τις δολοφονικές επιθέσεις οπαδών και θα μπουν στην φυλακή όλοι εκείνοι, οι οποίοι έχουν πράξει φρικτά εγκλήματα στο παρελθόν.
Τα νέα μέτρα που επιβλήθηκαν ως… τιμωρία δεν μου μοιάζουν να έχουν και τόσο λογική. Γιατί να απαγορευτεί η είσοδος φιλάθλων μόνο στους ποδοσφαιρικούς αγώνες της Super League 1, αφού οποιοσδήποτε οπαδός μπορεί να πάει σε ένα μπασκετικό παιχνίδι ή έναν αγώνα βόλεϊ και να πράξει τα ίδια; Δηλαδή, οι οπαδοί π.χ. του Ολυμπιακού είναι διαφορετικοί, ανάλογα με το άθλημα; Θυμίζω, ότι η δολοφονία του αστυνομικού συνέβη σε ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ πρωτάθλημα γυναικείου βόλεϊ.
Η τιμωρία των κεκλεισμένων δεν οδηγεί πουθενά. Τα ίδια μέτρα είχαν παρθεί και μετά την δολοφονία του Άλκη και είδαμε τα αποτελέσματα.
Είχε αναφερθεί από την Κυβέρνηση ότι θα μπουν κάμερες σε όλα τα γήπεδα, σε όλες τις θύρες.
Κάτι που σχεδόν σε όλα τα γήπεδα μεγάλων κατηγοριών της Ευρώπης, πέρα των Βαλκανιών, έχει ήδη γίνει εδώ και χρόνια και θεωρείται ως ένα από τα καλύτερα μέτρα αντιμετώπισης της βίας στα γήπεδα. Εμείς πότε;
Αξίζει να σημειωθεί, ότι έχει δημιουργηθεί μια δομή καταπολέμησης της βίας στα γήπεδα εις μνήμην του Άλκη Καμπανού για την αλλαγή της οπαδικής κουλτούρας.
Ένα πρωτοποριακό εγχείρημα με σκοπό την πλήρη εξαφάνιση οπαδών-τραμπούκων.
Αλέξανδρος Κεσανλής
Ε.Θ.
