
Κάποτε που ήμουνα μικρός
και έπαιζα στους δρόμος,
ενόμιζα πως ήτανε
καλός όλος ο κόσμος.
Μα δυστυχώς περάσανε
τα χρόνια τα ωραία
και οι αναμνήσεις μείνανε
να κάνουμε παρέα.
Τώρα πια που βρίσκομαι
σε κάποια ηλικία,
βλέπω στον κόσμο να γίνεται
μεγάλη αδικία.
Όλοι θέλουν πάντοτε
την πίκρα να σου δώσουν
και την κακία που έχουνε
παντού να την απλώσουν.
Οι άνθρωποι που είναι ευτυχείς
όλοι τους ζηλεύουν
και τη χαρά που έχουνε
με τρόπο, τους την κλέβουν.
Την καλημέρα που θα πουν
την λεν για το συμφέρον,
για να μπορέσουν κάποτε
να κάνουν αυτό που θέλουν.
Όσοι συμφέρον έχουνε
αυτοί σε πλησιάζουν
και όταν εσύ τους χρειαστείς
ποτέ δε σε κοιτάζουν.
Να μην σε νοιάζει ουδέποτε
το τι θα κάνουν οι άλλοι
εσύ αν κάνεις το καλό
αυτό μόνον μετράει.
Να είσαι πάντα ευγενικός
όπου κι αν πηγαίνεις,
ανθρώπους όπου συναντάς
ποτέ μην τους πικραίνεις.
Όπου θα πας, κι όπου βρεθείς
χαμόγελο να έχεις,
τους συγγενείς και φίλους σου
πότε μην κατατρέχεις.
Τους γέρους σου να αγαπάς
ποτέ μην τους πικραίνεις
και στα βαθιά γεράματα
κοντά σου να τους παίρνεις.
Για να τους δίνεις τη χαρά,
χαρά και ευτυχία,
να μην τους δέρνει η μοναξιά,
η πίκρα και η αγωνία.
Στέλιος Ντουρανίδης
Σπήλαιο Ορεστιάδος