Είναι τιμή για μένανε, να γεννηθώ Θρακιώτης.
Να ζω εδώ, στον τόπο αυτό, στον ίσκιο της Ροδόπης.
Νοιώθω μιαν άφατη χαρά, μεγάλη περηφάνια,
που είμαι της Θράκης γέννημα. Πετώ ως τα ουράνια.
Κι αυτό, γιατί στον τόπο μου, μελωδικά κι ωραία,
αντήχησε πρώτη φορά, η λύρα του Ορφέα.
Στη δόξα του Δημόκριτου, νοιώθω συγκληρονόμος.
Στα Άβδηρα αν δεν έζησα, είμαι Θρακιώτης όμως.
Ανέκαθεν η Θράκη μας και σήμερα ακόμη,
Πολιτισμών και Θρησκειών, είναι το σταυροδρόμι.
Άγιοι, ήρωες, ποιητές, που ‘ναι παιδιά της Θράκης,
Είναι, πραγματικοί αγωνιστές και όχι της Φενάκης.
Για την αγνή Θρακιώτισσα, την άγια Γλυκερία,
την Τραϊανουπολίτισσα, δεν θέλει μαρτυρία.
Αγία, που μαρτύρησε, την πίστη της «Αγάπης»,
ήταν κι η Θέκλα η σεμνή, απ’ τη Βιζώ της Θράκης.
Μα και άλλοι, οι ήρωες, παλιών και νέων χρόνων,
τη γη της Θράκης τίμησαν, στο διάβα των αιώνων.
Ο Αντώνης Κομιζόπουλος, και η Δόμνα Βιζβίζη,
η ιστορία τους άφθαστη το νου μας τον γεμίζει.
Θρησκεία και πολιτισμό, έχουν υπηρετήσει,
κι άλλοι Θρακιώτες, και γι αυτό τους έχουνε υμνήσει.
Το κλέος τους αθάνατο κι η μνήμη τους ας μένει
όχι μόνον στη Θράκη μας μα και στην οικουμένη!
Α. Παπατριανταφύλλου