Μετά από ένα αγωνιώδες παιχνίδι, η Εθνική Ανδρών κατάφερε να νικήσει/αποκλείσει την Νέα Ζηλανδία με 83-74, παρόλο που ζορίστηκε αρκετά, καθώς στο πρώτο ημίχρονο βρέθηκε να χάνει ακόμη και με 15 πόντους διαφορά.
Στο δεύτερο ημίχρονο, το… φύλλο γύρισε για τον Δημήτρη Ιτούδη και την «παρέα» του και κατάφεραν να πραγματοποιήσουν ολική ανατροπή του σκορ και να προκριθούν στις «16» καλύτερες ομάδες του κόσμου.
Εκεί θα αντιμετωπίσουμε την Λιθουανία και το Μαυροβούνιο, σε μια νέα φάση ομίλων, με στόχο την φάση των «8».
Η Ελλάδα ήξερε τι να περιμένει από την Νέα Ζηλανδία. Γνώριζε ότι είναι ένα σύνολο που παίζει με πολλή ενέργεια και έψαχνε την επαφή σε κάθε φάση, ενώ έτρεχε όλο το γήπεδο και συχνά εκτελούσ σε πρώτο χρόνο.
Παρ’ όλο που γνώριζε, η Εθνική δυσκολεύτηκε αρκετά στο πρώτο μέρος της αναμέτρησης και άργησε να βρει λύσεις στο στιλ παιχνιδιού των Νεοζηλανδών.
Το λάθος της Εθνικής μας, όπως καταλάβαμε, ήταν ότι παρασύρθηκε από το τρόπο παιχνιδιού του αντιπάλου της και έπαιζε ένα μπάσκετ άγνωστο, δίχως καθαρό μυαλό σε άμυνα και επίθεση.
Όπως ανέφερε και ο καταλυτικός Θανάσης Αντεντοκούνμπο στις δηλώσεις του, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έπαιζε το δικό τους μπάσκετ, με το μπασκετικό ξύλο να κυριαρχεί και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Κάτι που εμάς δεν μας σύμφερε καθόλου.
Ήταν ξεκάθαρο ότι το συνεχές «ξύλο» εκνεύρισε τους διεθνείς μας και τους οδήγησε να χάσουν την συγκέντρωσή τους.
Το δε δύο γρήγορα φάουλ του αρχηγού μας, Κώστα Παπανικολάου, είχαν ως αποτέλεσμα να μην είναι στο παρκέ ο παίκτης που θα μπορούσε να διαχειριστεί καλύτερα αυτό το στυλ παιχνιδιού.
Οι Νεοζηλανδοί χάλασαν το μυαλό μας και η Εθνική είχε αρκετές άσχημες επιθέσεις.
Αυτό έκανε την άμυνα ευάλωτη, καθώς χάθηκε η ισορροπία.
Και ήταν αυτό το κομμάτι που εκμεταλλεύτηκαν οι Νεοζηλανδοί, οι οποίοι έπαιζαν γρήγορα το Pick and Roll, με τον Σία Ίλι να «χτυπάει» τον Γιώργο Παπαγιάννη και να σημειώνει συνεχόμενους πόντους.
Την ίδια στιγμή, αυτό έδωσε χώρο στον Τε Ράνγκι και τον Ενγκατάι, που σημείωσαν τρίποντα στο transition (αιφνιδιασμό), με την διαφορά να ξεφεύγει.
Πώς όμως ξεφύγαμε από αυτό το τέμπο; Καθοριστικό ρόλο έπαιξε το διάβασμα της άμυνας από τον νατουραλιζέ παίκτη μας, Τόμας Ούκαπ, ο οποίος μοίρασε ολόσωστα το παιχνίδι, βλέποντας την πάσα στην γωνία της αδύνατης πλευράς (η αντίθετη πλευρά από το σημείο που βρίσκεται η μπάλα).
Εκεί την υποδεχόταν συνήθως ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ο οποίος έκανε συνήθως σωστή επίθεση, αποφεύγοντας τον μοναδικό αμυντικό που βρισκόταν μπροστά του και στη συνέχεια ή εκτελούσε ή δημιουργούσε για τους συμπαίκτες του.
Για μένα, ο Παπαπέτρου ήταν ο παίκτης-κλειδί της Εθνικής καθ’ όλη την διάρκεια της αναμέτρησης. Ειδικά, στην 2η περίοδο, φαινόταν να τραβάει μόνος του το κουπί στην επίθεση, πετυχαίνοντας σημαντικά καλάθια, εμποδίζοντας τους Νεοζηλανδούς να ξεφύγουν ακόμη περισσότερο στο σκορ.
Πλέον, ήταν η ώρα να μιλήσει η άμυνα.
Από την αρχή του δεύτερου μέρους, η Εθνική μας έδειξε τις προθέσεις της. Ανεβάσαμε την πίεσή μας και η άμυνα μας οχυρώθηκε για τα καλά. Κλέψαμε μπάλες, σκοράραμε στο ανοιχτό γήπεδο και οδηγήσαμε τους Νεοζηλανδούς σε συνεχόμενα λάθη. Το τσιπάκι είχε αλλάξει. Η διαφορά μειωνόταν έστω και σταδιακά και περιμέναμε ένα φυτίλι στη επίθεση.
Αυτό έμελλε να είναι η «κόμπρα» της ελληνικής ομάδας, ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης.
Ο γκαρντ του Ολυμπιακού ήταν αυτός που ξεκλείδωσε την άμυνα των αντιπάλων, πετυχαίνοντας 15 πόντους στην τελευταία περίοδο.
Με δύο αλλεπάλληλα τρίποντα και ένα γκολ-φάουλ σφράγισε την καλή εμφάνισή του, δίνοντας το κάτι παραπάνω επιθετικά για την εθνική μας.
Όταν η Ελλάδα είχε ανάγκη από σκορ, ήταν αυτός που βγήκε μπροστά, παίρνοντας τον ρόλο του λεγόμενου «closer» που λένε και οι Αμερικάνοι, αυτού δηλαδή που κλειδώνει την νίκη σε ένα ματς.
Οι δύο τελικοί και η σημαντικότητα της προσπάθειας
Η Εθνική μας βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο και κατάφερε να αντιδράσει.
Ξέραμε ότι έχουμε περισσότερο ταλέντο και ποιότητα από την Νέα Ζηλανδία, αλλά έπρεπε και να το δείξουμε.
Ο καθένας μπορεί να πει ό,τι θέλει για αυτήν την ομάδα, αλλά δεν μπορεί να αρνηθεί ότι η Ελλάδα έδειξε χαρακτήρα σε ένα κρίσιμο παιχνίδι.
Προσωπικά, λίγη σημασία δίνω στο αποτέλεσμα, καθώς ξέρω ότι είναι απλά μια συγκυρία που βασίζεται σε πολλούς παράγοντες.
Η ευστοχία, ας πούμε, πέρα από την προπόνηση και την εξάσκηση, βασίζεται και στην τύχη.
Αυτό που με ενδιαφέρει πραγματικά είναι η καταβολή της προσπάθειας.
Το πάθος, η ομαδικότητα, τα τρεξίματα, οι κραυγές των παικτών μετά από μια καλή άμυνα, ο ηγετικός ρόλος του Παπανικολάου, η αυταπάρνηση ήττας του Θανάση Αντεντοκούνμπο, η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Λαρεντζάκη, και άλλα πολλά που μας φέρνουν χαρά και περηφάνια σε μια δύσκολη χρονικά περίοδο για όλη την χώρα, ανεξάρτητα με το αν είναι θετικό ή αρνητικό το αποτέλεσμα.
Πρέπει να δώσουμε εύσημα σε αυτά τα παιδιά που παλεύουν και εκπροσωπούν πανάξια την μπασκετόμανα χώρα μας, θυσιάζοντας το καλοκαίρι τους, την ξεκούρασή τους, τον προσωπικό χρόνο από τις οικογένειές τους, αλλά και φυσικά την υγεία τους.
Οι αγώνες που ακολουθούν, με Λιθουανία και Μαυροβούνιο, είναι ακόμα πιο δύσκολοι και απαιτητικοί.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να βγουν κι άλλοι παίκτες μπροστά.
Προς το παρόν όμως, η Ελλάδα μπορεί να χαρεί για την πρόκριση. Έχει μπροστά τους δύο ακόμα τελικούς. Έχει ακόμα δικαίωμα στην ελπίδα.
Αλέξανδρος Κεσανλής
