Η Εθνική μας ομάδα δίνει σήμερα (30-8) το σημαντικότερο παιχνίδι της διοργάνωσης μέχρι στιγμής, κόντρα στη Νέα Ζηλανδία με σκοπό μια θέση στην φάση των νοκ-άουτ.
Με ένα ελλιπές ρόστερ, με μεγάλα αστέρια της ομάδας να λείπουν λόγω τραυματισμού ή και διάθεσης, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα αν καταφέρει να προκριθεί, θα εκπληρώσει τον στόχο που είχε βάλει εξαρχής για το συγκεκριμένο τουρνουά.
Εξάλλου, όλοι γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να πετύχουμε κάτι μεγάλο με τόσες σημαντικές απουσίες.
Το πρόσφατο παιχνίδι με τους Αμερικάνους (28-08) θα μπορούσε να θεωρηθεί μια καλή και δυνατή προπόνηση ενόψει της αναμέτρησης με τους Νεοζηλανδούς.
Η Εθνική Ανδρών, πάλεψε όσο μπορούσε κόντρα στους ποιοτικούς NBAερς των ΗΠΑ για την 2η αγωνιστική του Μουντομπάσκετ.
Ήταν ανταγωνιστική και κοντά στο σκορ για 20 λεπτά, αλλά τελικά γνώρισε μια δίκαια και αναμενόμενη ήττα με 81-109.
Πέρα από την ήττα, το σύνολο του Δημήτρη Ιτούδη εκδηλώθηκε αρκετά μέσα στο παρκέ.
Έβγαλε συνεργασίες, έτρεξε, έπαιξε σκληρή άμυνα και πειραματίστηκε με διάφορα σχήματα.
Καταλάβαμε την εξαιρετική χημεία που έχουν αναπτύξει ο πλεϊμέικερ της ομάδας, Τόμας Γουάκαπ με τον ψηλό μας, Γιώργο Παπαγιάννη.
Αλλά και τις νέες ιδέες του Ιτούδη, με τις πιέσεις στα μισά του γήπεδού, με την ζώνη στην άμυνα και τις νέες αλχημείες στις θέσεις «4» και «5», μετά τον αιφνίδιο τραυματισμού του Ντίνου Μήτογλου.
Η Εθνική μας ομάδα στο πρώτο ημίχρονο ήταν πολύ κοντά στο σκορ, είχε ρυθμό αλλά το γρήγορο τέμπο των Αμερικάνων την εξάντλησε.
Το πραγματικό ερώτημα ήταν, τι θα γίνει όταν βγουν σε αλλαγή για ανάσες ο Γουόκαπ και ο Παπαγιάννης.
Οι ακρογωνιαίοι λίθοι Γουόκαπ – Παπαγιάννης
Και σε αυτό το παιχνίδι προλάβαμε να δούμε τα θετικά στοιχεία μιας ελληνικής ομάδας, η οποία δεν σφύζει από ποιότητα, ωστόσο προσπαθεί μέσα από την ομαδικότητα και το πάθος να καλύψει τα τεράστια και εμφανή κενά που έχουν προκύψει σε έμψυχο υλικό.
Ο ξαφνικός τραυματισμός του Μήτογλου επηρέασε αρκετά τις επιθετικές αρετές της ομάδας, καθώς τώρα οι πόντοι και ο χρόνος που θα έπαιρνε ο ψηλός του Παναθηναϊκού θα πρέπει να μοιραστούν.
Γενικά, η επίθεση της Εθνικής με εξαίρεση το «άσχημο» 52.8% στις ελεύθερες βολές δεν είναι κακή, αν σκεφτούμε ότι σκοράρει κατά μέσο όρο 86.5%, σουτάρει καλά (60%διπ., 34.5%τρ) και έχει θετικό συντελεστή ασίστ-λαθών (μ.ο 20.5-11.5). Τηρουμένων των αναλογιών, πάει καλά και στα ριμπάουντ (μ.ο 33).
Με την συνεισφορά όλων όσων χρησιμοποιεί ο Ιτούδης, η ομάδα -τουλάχιστον στα δυο πρώτα ματς- έχει καλύψει τα κενά της, ποντάροντας σε δυο παίκτες -εκ των πραγμάτων- ακρογωνιαίους λίθους.
Ο ένας είναι ο Τόμας Γουόκαπ, που παίζει περισσότερο απ’ όλους (μ.ο 26.6 λεπτά). Ο Αμερικανός έχει πάρει για τα καλά τα ηνία της ομάδα στα χέρια του και είναι σκόρερ (11π) και δημιουργός μαζί (7 ασίστ), παίζει πάντα τη γνωστή σκληρή άμυνα και φαίνεται να διασκεδάζει στο έπακρο την πρώτη του συμμετοχή σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση.
Κι ο άλλος ο Γιώργος Παπαγιάννης.
Το κρεσέντο του στο πρώτο ημίχρονο με τις ΗΠΑ, αλλά και το καλό δεύτερο ημίχρονο, που έκανε εναντίον της Ιορδανίας δείχνουν και το ταλέντο του (όταν τροφοδοτείται σωστά από τους γκαρντ της ομάδας του), αλλά και πόσο μπορεί να βοηθήσει επί της ουσίας την Εθνική. Μιλάμε -άλλωστε- για το μοναδικό σέντερ της Ελλάδας, που σαφώς μπορεί να εξελιχθεί σε σημείο υπεροχής απέναντι στη Νέα Ζηλανδία, ετοιμαζόμενος μακροπρόθεσμα για τις σκληρές μάχες που θα δώσει κόντρα στον Μαυροβούνιο Βούτσεβιτς και τον Λιθουανό Βαλαντσιούνας, αν φυσικά προκριθούμε.
Θα φανεί λίγο κυνικό, αλλά είναι γεγονός: η Εθνική Ανδρών δεν μπορούσε με αυτή τη σύνθεση και τις συνθήκες να κερδίσει όχι μόνο μια από τις καλύτερες ομάδες του τουρνουά, αλλά και του κόσμου.
Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι δεν το κυνήγησε κιόλας. Δεν υπήρχε λόγος να τα δώσει όλα και να προσπαθήσει έστω να κάνει ντέρμπι αυτό το παιχνίδι. Όχι, όταν το τίμημα πιθανόν να ήταν πολύ μεγάλο, δύο ημέρες αργότερα.
Η Ελλάδα δεν μπήκε στο παρκέ για να χάσει. Ήταν – και είναι – ωστόσο ξεκάθαρο ότι το παιχνίδι που έχει σημασία είναι αυτό με την Νέα Ζηλανδία (30/8, 15:40, ERT1) που θα κρίνει την πρόκριση στην φάση των 16.
Η Εθνική έδειξε κάποια πράγματα, έβγαλε πάλι off screen plays (συστήματα με σκριν για τους σουτέρ) για τον Λαρεντζάκη και τον Ρογκαβόπουλο, δουλεύοντας ειδικά και συγκεκριμένα πράγματα.
Ο αγώνας με τις ΗΠΑ έμοιαζε διαδικαστικός και τελικά αυτό ακριβώς ήταν, το μυαλό όλων πλέον είναι στο επόμενο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι δίχως αύριο.
Αλέξανδρος Κεσανλής
