Αυτοί που δεν ήθελαν τον φράχτη στον Έβρο πανηγύριζαν γιατί τα Τέμπη έγιναν το «Μάτι» του Μητσοτάκη
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μήν έχει συγκλονιστεί με την ανείπωτη τραγωδία των Τεμπών…
Δεν υπάρχουν λόγια για να εκφράσουν την οδύνη για την απώλεια τόσων, κυρίως νέων, ανθρώπων, και δεν υπάρχουν λόγια παρηγοριάς για τις οικογένειες πού, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, άλλαξε η ζωή τους τόσο τραγικά και τόσο άδικα…
Δυστυχώς, όμως, υπάρχει η αναισθησία εκείνων, που διαλαλούν υποκριτικά την «ευαισθησία» τους, απλά και μόνον επειδή νομίζουν ότι βρήκαν την χρυσή «ευκαιρία» για να υπερβούν την μισητή «κανονικότητα», που ταλαιπωρεί τα όνειρα και τις προσδοκίες τους…
Κάποιοι από αυτούς σχεδόν πανηγύριζαν στο διαδίκτυο διότι, «επί τέλους», τα Τέμπη έγιναν «το Μάτι του Μητσοτάκη»…
Λες και περίμεναν να συμβεί αυτό που συνέβη, για να εξαντλήσουν, σαν έτοιμοι από καιρό, όλο τον βόρβορο της ψυχής τους και να «κερδίσουν» το χαμένο έδαφος…
Άλλωστε, για τους τυμβωρύχους της αριστεράς, οι νεκροί των Τεμπών έχουν την ίδια περίπου συμβολική δύναμη με τούς «νεκρούς» της ΕΡΤ… Για εκείνους στήθηκε μνημείο στον προαύλιο χώρο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, για τα Τέμπη «μαυροφορέθηκε» το άγαλμα του Αριστοτέλη στον περίβολο του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης…
Υπαρκτοί νεκροί, ανύπαρκτοι νεκροί, προσφέρονται εξίσου για να κατηγορηθούν ως «εγκληματίες» και «δολοφόνοι» οι μισητοί αντίπαλοι…
Η μεγιστοποίηση της οδύνης, ακόμη και όταν την υπογραμμίζει η εύγλωττη σιωπή των πολλών, πρέπει να είναι τόσο θορυβώδης και επιδεικτική όσο κρίνουν εκείνοι που την εμπορεύονται ασύστολα, για να φανούν ως οι μόνοι υπεύθυνοι, οι μόνοι ευαίσθητοι, οι μόνοι που «είναι με τον άνθρωπο»…
Και άρχισαν να μετρούν νεκρούς με την «ελπίδα» να ξεπεραστεί η εκατόμβη της Ανατολικής Αττικής για να μπορέσουν να ξεπεράσουν τα δικά τους αδιέξοδα…
Και πρώτος απ’ όλους, ό «13- 0» Ν. Παππάς, αμετακλήτως κατάδικος για παράβαση καθήκοντος, να θεωρεί ως.. .καθήκον του (!) να παριστάνει τον οργισμένο τιμητή, αδιαφορώντας για την σκύλευση των θυμάτων και την ανατριχιαστική εκμετάλλευση του ανθρώπινου πόνου και να δηλώνει ότι «το σύστημα τηλεδιοίκησης και φωτοσήμανσης έπρεπε να λειτουργεί από το 2020», ενώ η σύμβαση 717 είχε υπογραφεί τον Σεπτέμβριο του 2014, με προθεσμία ολοκλήρωσης το 2016, αλλά την κατακερμάτισε ο ΣΥΡΙΖΑ για να βαλτώσει καθ’ όλη την διάρκεια της «πρώτη φορά» αριστεράς, που σήμερα ολοφύρεται, προσβλέποντας με αγωνία σε ένα νέο «κίνημα πλατειών»…
Από κοντά και ό μονίμως αφιονισμένος Φίλης, ακαταπόνητος εραστής κάθε αναμπουμπούλας που αναθερμαίνει τις φρούδες φαντασιώσεις του, να εξανίσταται με το «όργιο σχολικού bullying», προφανώς επειδή θεωρεί ότι μόνον ή οργή, ή αγανάκτηση και το μίσος, που μπορεί να οδηγήσουν -με λίγη «τύχη»- σ’ ένα νέο «Δεκέμβρη του 2008», μόνον αυτή ή εκδήλωση «πένθους» προάγει την «δημοκρατία» και την «παιδεία» των 15 χρόνων…
Αυτοί που επιδοκίμαζαν τα εγκλήματα του Κουφοντίνα και αποθέωναν τον στυγερό δολοφόνο για την «κοινωνική αποστολή» του, κλαίνε και οδύρονται, την ίδια στιγμή που αναζητούν συμψηφισμούς νεκρών και, κυρίως, αντιπολιτευτικές ανάσες και διεξόδους από την κομματική τους αβελτηρία…
Αυτοί που έμειναν παγερά ασυγκίνητοι για τούς τέσσερις νεκρούς (μαζί με το κυοφορούμενο) της Martin και κρύβουν ανάμεσά τους τούς στυγερούς δολοφόνους τους, απαιτούν δικαιοσύνη, τιμωρία και κυρίως εκδίκηση…
Και καταγγέλλουν την ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, αυτοί που τον ξεπούλησαν το 2017 αντί 45 εκατομμυρίων ευρώ, οι ίδιοι που το 2013 θεωρούσαν ότι ήταν «ξεπούλημα» τα 300 εκατομμύρια εύρω, τα όποια ή κυβέρνηση Σαμαρά θεωρούσε ως ελάχιστο τίμημα για την αποκρατικοποίηση του οργανισμού…
Αυτοί που χλεύαζαν το 112 του Πιερρακάκη, σκίζουν σήμερα τα ιμάτιά τους και χύνουν μαύρο δάκρυ, διότι δεν έχει μπει ακόμα τηλεματική στο δίκτυο του ΟΣΕ….
Αυτοί που πληγώθηκαν με τον φράχτη στον Έβρο, παραληρούσαν με τα μέτρα κατά του Covid 19, αρνήθηκαν να ψηφίσουν τα Rafales και τις Belharra, εξοργίστηκαν με τα μέτρα στήριξης για την αντιμετώπιση της οικονομικής και ενεργειακής κρίσης, αυτοί που υπονομεύουν και τελικά καταψηφίζουν κάθε νομοσχέδιο που επιχειρεί να διορθώσει κακώς κείμενα ή αναχρονιστικές καταστάσεις, και υποφέρουν, καθώς ή αντιπολίτευση τούς αφήνει ασυγκίνητη την κοινή γνώμη, βρήκαν τον αντιπολιτευτικό τους «παράδεισο» πάνω στα φέρετρα των Τεμπών…
Σαν έτοιμοι από καιρό, κάποιοι απ’ αυτούς φόρεσαν μαύρα, έβαλαν την μάσκα του πόνου στις αγριεμένες φάτσες τους, βούτηξαν την γλωσσά τους στο δηλητήριο και βγήκαν -πάντοτε «αυθόρμητα»- στους δρόμους για να διαλαλήσουν την ευαισθησία τους, να βροντοφωνάξουν την αλληλεγγύη τους και να δείξουν ότι «είναι με τον άνθρωπο», πολύ περισσότερο με τον νεκρό άνθρωπο, που «βολεύει» τον φαρισαϊσμό τους και θεριεύει την βαρβαρότητα των ενστίκτων τους… και ειρωνεύονται την ευαισθησία (σπάνια στα πολιτικά πράγματα της χώρας…) του Κώστα Καραμανλή, που παραιτήθηκε αμέσως, «σε ένδειξη ελάχιστου σεβασμού στην μνήμη των θυμάτων», αυτοί που έκαναν προμετωπίδα της αναλγησίας τους την «στραβή» της Δούρου και καμάρωναν τον ηγέτη τους να πνίγει τον «πόνο» του για το Μάτι, στο κότερο της εφοπλίστριας φίλης, ρουφώντας ηδονικά τα πούρα Αβάνας… και μιλούν, με την «συνειδητή» ανευθυνότητα που τούς διακρίνει, για δήθεν ρουσφέτι στον μοιραίο σταθμάρχη, όταν στην προκήρυξη για 13 θέσεις παρουσιάστηκαν μόνον 2 υποψήφιοι, και, συνεπώς, δεν υπήρχε, εκ των πραγμάτων, περιθώριο ρουσφετιού… και προβάλλουν τις καταγγελίες και τις αιτιάσεις των δικών τους συνδικαλιστών, ξεχνώντας τα «δεσμά» που έχει επιβάλει στην ελληνική κοινωνία ή συνδικαλιστική ασυδοσία, με τις αυθαιρεσίες της, την περιφρόνηση του κοινωνικού συνόλου και την ακατάσχετη πλειοδοσία της σε προνόμια, εξυπηρετήσεις και εκδουλεύσεις, για τα όποια πρωτοστατεί ή αριστερά, την ίδια στιγμή που κραυγάζει εναντίον των «συμφερόντων» και του «κατεστημένου»…
Το μέγεθος της τραγωδίας είναι δεδομένο…
Ο πόνος για την απώλεια τόσων ανθρώπων δεν χωρεί συζήτηση.,. και ή ανάγκη από- δόσης ευθυνών αναγκαία, ως στοιχειώδης υποχρέωση έναντι εκείνων που έφυγαν… Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναζητεί ευθύνες, διότι τότε θα σιωπούσε μπροστά στο απελπιστικό μέγεθος των ευθυνών της δικής του διακυβέρνησης…
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναζητεί τα «ανέλπιστα» εκλογικά οφέλη, που μπορεί να του προσδώσει, όχι η δήθεν «δικαίωση» των θυμάτων -που δεν μπορεί να υπάρξει, όταν χάνονται οι ζωές- αλλά η «θαυμάσια κατάσταση», η αναταραχή, πάνω στην όποια ή αριστερά θεμελιώνει το «όραμα» της για το μέλλον, κουκουλώνοντας πάντα τις δικές της ευθύνες και στήνοντας «κρεμάλες», για υπαρκτούς και ανύπαρκτους εχθρούς, τους οποίους, άλλωστε, έχει, εκ προοιμίου, καταδικάσει…
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
