
Απόψε θα πιω μερικά ποτηράκια
μήπως και ξεπεράσω τα φαρμάκια.
Θέλω να ζαλιστώ να ξεχάσω
και το νου μου ολότελα να χάσω.
Ποτηράκι στο ποτηράκι
καθώς κυλά μέσα μου το κρασάκι
μου φέρνει μια ανάμνηση γλυκιά
από τα χρόνια που ζήσαμε τα καλά.
Πριν αρχίσει να πονάει η καρδιά,
πριν σκεπάσει το σύννεφο την ομορφιά,
πριν μου πεις το στερνό αντίο
και νιώσω σα ναυαγισμένο πλοίο.
Όταν ο ήλιος ήταν λαμπερός
και ο κόσμος μας φωτεινός,
όταν τίποτε δε σκίαζε τα όνειρά μας
κι όλα του κόσμου τα αγαθά ήταν δικά μας.
Όταν δεν πίστευα πώς θα ΄μουν το θύμα,
όταν ήμουν αισιόδοξη σε κάθε μου βήμα
και τώρα μετράω τον πόνο μου
στο δύσβατο και σκληρό δρόμο μου.
Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω
πώς ένα τέτοιο μήνυμα ήταν γραφτό να λάβω
που έκανε την ψυχή μου κομμάτια
και την γκρέμισε από ψηλά παλάτια.
Γι αυτό ποτέ μην είσαι σίγουρος για το αύριο
γιατί όλα μπορούν να γίνουν ναυάγιο,
να προσπαθείς να επιζήσεις σε θάλασσες βαθιές,
να μην μπορείς να πάρεις αναπνοές.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη