Ένας λαός διαθέτει αξιοπρέπεια όταν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του, έναντι του κοινωνικού συνόλου και της Πατρίδος – Η δε υπερηφάνεια είναι συνυφασμένη πάντοτε με τα σημερινά επιτεύγματα και όχι με αυτά των αρχαίων προγόνων μας
Ο Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας μας έχει πει πολλές φορές ότι μάχεται για την «ανάκτηση της αξιοπρέπειας και της περηφάνιας του Ελληνικού Λαού».
Εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ότι έχει μία διεστραμμένη αντίληψη περί των λόγων για τους οποίους ένας λαός, όπως ο ελληνικός, θα ‘πρεπε να αισθάνεται περηφάνια και αξιοπρέπεια.
Όσον άφορα την αξιοπρέπεια.
Κατά την επικρατούσα άποψη, αξιοπρέπεια διαθέτει κάποιος όταν είναι συνεπής απέναντι σ’ όλους εκείνους προς τους οποίους οφείλει να εκπληρώνει ένα καθήκον, μία υποχρέωση ή να τηρεί κάποια συμφωνία ακόμα και μία απλή υπόσχεση.
Η αξιοπρέπεια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με κάποια ευθύνη, με κάποιο χρέος.
Χωρίς την ανάληψη της ευθύνης και την εκπλήρωση του χρέους δεν μπορεί να υπάρξει αξιοπρέπεια.
Στο επίπεδο μιας χώρας, ένας λαός διαθέτει αξιοπρέπεια όταν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του έναντι της πατρίδας και του κοινωνικού συνόλου.
Όταν συμπεριφερόμαστε ως υπεύθυνοι πολίτες και όχι ως εγωκεντρικά άτομα, πού νοιάζονται μόνο για το στενό ατομικό ή συντεχνιακό συμφέρον και όχι για το εθνικό.
Πως μπορεί να θεωρηθεί ένας λαός αξιοπρεπής όταν στη μεγάλη του πλειονότητα εκλέγει τους εκπροσώπους του στη Βουλή και στην Κυβέρνηση με βάση το ατομικό ή το συντεχνιακό ρουσφέτι και τις ανέφικτες προεκλογικές υποσχέσεις;
Υπήρξε άραγε πράξη αξιοπρέπειας η εκλογή το 2009 του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση, με βάση την υπόσχεση του Γ.Α.Π. ότι «λεφτά υπάρχουν», όταν οι πάντες γνώριζαν ότι αυτό ήταν τεράστιο ψέμα;
Το ίδιο και η πρόσφατη εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα στην Πρωθυπουργία, με βάση το ψέμα ότι θα «κουρέψει» το μεγαλύτερο μέρος του χρέους μονομερώς και ότι με ένα άρθρο νόμου θα καταργήσει το «μνημόνιο» και όλους τους εφαρμοστικούς νόμους της δανειακής σύμβασης με τους εταίρους μας.
Το «μνημόνιο», έχει μετονομαστεί σε «γέφυρα» ή «γεφυρόνιο» όπως είπε σκωπτικά δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ και η Τρόικα σε «τρεις θεσμούς», όπως πρότεινε ο κ. Σόιμπλε.
Η πολιτική εξαπάτηση του λαού, με στόχο την εξουσία, συμβάλλει άραγε στην ανάκτηση τής αξιοπρέπειας του;
Αξιοπρεπής είναι ένας λαός πού κάνει το χρέος του έναντι της πολιτείας, πού πληρώνει τους φόρους του και δε φοροδιαφεύγει, πού δε συντηρεί τη διαφθορά και τη συναλλαγή στο δημόσιο.
Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι πράγματι ο ελληνικός λαός έχει κερδίσει την αξιοπρέπεια του με βάση τα πιο πάνω κριτήρια;
Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, όπως πριν ο Γιωργάκης, δυσφημίζει τη χώρα στο εξωτερικό ως διεφθαρμένη. Βοηθά αυτό στην ανάκτηση της αξιοπρέπειας;
Την αξιοπρέπεια μας πρέπει να την κατακτάμε εμείς κάθε μέρα με την εκπλήρωση των υποχρεώσεων μας και με την ανάληψη της ευθύνης πού μας αναλογεί.
Δεν μπορούν οι άλλοι να μας την χαρίσουν, όπως ίσως πιστεύει ο κ. Τσίπρας και απαιτούν οι διαδηλωτές.
Πολύ περισσότερο μάλιστα τώρα, πού με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ επανήλθε το Grexit και ξαναγίναμε και πάλι «το μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης, ενώ οι εταίροι μας χάνουν την υπομονή τους με τα καμώματα μας.
Σχετικά με την περηφάνια: Αξιοπρέπεια και περηφάνια πάνε μαζί πακέτο. Το ένα προϋποθέτει το άλλο και τα δύο μαζί την ευθύνη του λάου πού θέλει να είναι αξιοπρεπής και υπερήφανος.
Η περηφάνια ενός λαού είναι συνυφασμένη πάντα με τα επιτεύγματα του.
Τότε μπορεί να αισθάνεται δικαιολογημένα περήφανος ο λαός, όταν στο διεθνή στίβο επιτυγχάνει αξιόλογα επιτεύγματα, για τα όποια διακρίνεται στους διάφορους τομείς ανθρώπινης δραστηριότητας, πού θεωρούνται αξίες.
Στην παιδεία, τον πολιτισμό, την επιστήμη, την έρευνα, την τεχνολογία, την τέχνη, την οικονομία, την αρχιτεκτονική και το δομημένο περιβάλλον, τον αθλητισμό, την ίδια τη δημοκρατία και γενικά το επίπεδο κοινωνικής ευημερίας, σε όλους τους προσδιοριστικούς της παράγοντες.
Δεν είναι πολλά τα επιτεύγματα μας για τα όποια μπορούμε να αισθανόμαστε δικαιολογημένα περηφάνια, χωρίς αλαζονεία, οίηση ή κομπασμό.
Γι αυτό μία αμφίβολης σπουδαιότητας επιτυχία, όπως η νίκη τής εθνικής Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 2004, πού υπήρξε τυχαία μετά από ένα καταστροφικό παιχνίδι κατενάτσιου, έβγαλε για πολλές μέρες τους Έλληνες σε πλατείες και δρόμους για να εκφράσουν με υπερβολές την περηφάνια τους, για το επίτευγμα!!
Η περηφάνια πού εξωτερικεύουμε για τα μεγάλα επιτεύγματα των αρχαίων Ελλήνων είναι αδικαιολόγητη.
Τα επιτεύγματα αυτά ανήκουν στο λαό εκείνης τής εποχής και όχι σε εμάς.
Η έπαρση μας μάλιστα για τα επιτεύγματα αυτά είναι αρνητικά φορτισμένη.
Να θυμηθούμε τον καταδικασθέντα σε φυλάκιση λαθρέμπορο Υπουργό του ΠΑΣΟΚ με το Γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι, πού είπε το αμίμητο, απευθυνόμενος προς τον υπάλληλο της Commision μάρτυρα κατηγορίας:
«Όταν εμείς κτίζαμε Παρθενώνες εσείς ζούσατε στα δέντρα και τρώγατε βελανίδια». Τόση περηφάνια ο λαθρέμπορος Υπουργός!
Σίγουρα η περηφάνια μας δεν κατακτάται με την υποδαύλιση του εθνικού μας ναρκισσισμού, ούτε με τις προσβολές κατά των εταίρων μας, ιδίως κατά των Γερμανών και την Μέρκελ, όπως και η κατάπτυστη γελοιογραφία της “Αύγης” με τον Σόιμπλε. Αυτά, τελικά, οδηγούν στην εξαχρείωση του λαού, όπως τα συνθήματα του Ανδρέα τη 10ετία του 1980.
